It ferset

18

Hy is yn septimber noch oan staar opereard, in sinleaze yngreep, ek neffens de eachdokter. De oarsaak fan 'e krupsje lei earne oars. Mar hy stie derop oan.

‘As it sicht der mar in fraksje better fan wurdt, hat it dochs de muoite wurdich west.’

Fan twa moanne foar de operaasje ôf moasten de eagen trije kear deis drippele wurde. Tante Elske en de buorlju waarden ynroastere. De operaasje holp net. Doe bruts de perioade oan fan nije brillen, oranje glêzen, futuristyske modellen mei spesjale kikerkes derop. Alles, hoe djoer ek, fergees. Hy bleau it skaadgefjocht mei de inketswarte fijân folhâlden, koe him net by syn gesichtsferlies dellizze. Dêr kaam syn hurdhearrigens noch by. Twa kear yn trije wike in nij gehoarapparaat probearre. Beide ûnbrûkber: in oanhâldend skel piipjen ûnder de plasse, stimmen mei sa'n snijend lûd dat elke opmerking him troch ieren en sinen gong, of petearen dy't útdijden ta in kakofony, dêr't de keamer by wurke as in klankkast. Hy draaide yn it wylde wei oan 'e ôfstelknopkes, konstatearre skodholjend dat it wér maleur wie en liet Elske de ûndingen wer ynleverje. Hy dreau har ta wanhoop.

‘Kinsto him folgje, Hessel? Do likest op him.’

♦

[p. 177]

De tekenlearaar die op it boerd foar hoest it minsklike gesicht tekenje moast. Earst in aaifoarm, dyst yn twaen dieldest mei in stippelline fan boppen nei ûnderen. Dan lutst troch de midden in streek oerdwers. Dêr kamen de eagen op. Ik hie se heger ferwachte en gong it nei by mysels. Al rillegau siet ik alles op te mjitten: de lingte fan 'e noas, de breedte fan 'e mûle, de ôfstân tusken de eagen. Ik skreau de útkomsten op. Doe't ik it fêststelle woe hoe fier it puntsje fan 'e noas fan it kin ôf siet, krige ik de skrik fan myn libben: de liniaal rekke myn lippen! Op dat stuit dondere it byld dat ik fan myn eigen uterlik hie, ynelkoar. Ik hie hast gjin kin, lykas stikeme skytsekken, of in te lange noas, krekt as ynklauwerige útfretters. Nei alle gedachten hie ik beide ôfwikings tagelyk. Ik seach skrillich om my hinne. Swittend dronk ik de beker oan 'e boaiem ta.

Lei ik de liniaal plat op 'e foarholle, dy foarholle dêr't ús mem, as se my it hier efteroer kjimde, altyd fan sei: ‘It is sa moai heech, echt in teken fan yntelliginsje,’ dan rekke er it puntsje fan de noas net. Dêr wiene twa konklúzjes by mooglik: ôf it foel mei de lingte fan dy noas wol ta, ôf ik hie in wikende foarholle, krekt as ûnbetroubere olferts. Myn gesicht wie in fokse- of murdekop. Hyp Hiper út 'e Bommelboekjes. Hoe koe ik der noch mei de dyk op? De earste pasfoto, doe't ik fyftjin wie, stipe myn bangste fermoedens. Ik hie amperoan in kin en in foarholle dy't fierstente lang trochrûn ear't der hier op kaam. En dy eagen dy't yn dat gesicht stiene, dúdlik boppe de foarskreaune streek, hiene nearne erch yn. Dat wie it tryste. Ik koe der net by dat it my nea earder opfallen wie as ik foar de spegel stie.

Under iten sloech ik acht op ús heit syn gesicht. Ik like op him, seine se. Tusken kin en noaspunt soe de tomstôk syn mûle net reitsje, dat seachst sa. Hy hie tinne lippen, in normaal kin en in fikse noas dy't stevich tusken de eagen woartele wie. Wikende foarholle, ja. Mar it wichtichste wie dat syn eagen wisten hoe't er derúk seach. En dat se dêrmei ynstimden.