It ferset

[p. 213]

4

Op 'e Iselbrêge stiet de raffelige wynsek swold en sidderjend fan drift te skuorren oan syn staak. Oer it wetter giselje skomrichels. Geregeld moat ik yn stoarmfleagen tsjinstjoere. Skril fluitet de wyn yn in skreef fan it portierramke.

Jacob liket him fan gjin risiko bewust. Hy freget hoe't pake foar my wie, as heit.

‘Hoe't er foar my wie...’ Ik tink: hy wie my foar. Hy lei, yn syn folslein gelyk, de rjochting fêst. Myn paad: it smelle, dat fan de print boppe-oan de treppen. It gong om dat paad. My hat er nea serieus nommen. Yn it ratteljen op it autodak mien ik de klap fan in tûke te hearren. Ik sis:

‘Hy lei yn alles de klam op plicht en om sizzen jaan. Altyd hie er noed dat ik my troch... kweade machten yn 'e goddeleaze wrâld meislepe litte soe. Ek doe't ik al folwoeksen wie.’

Ik sjoch him knikken. Hy laket boppe de stoarmwyn út.

‘Kweade machten, goddeleaze wrâld, ja dat is him echt hen?’ Wy passearje in frachtwein mei oplizzer. De lijte fielt oan as sûging, dan falt de folle stoarmweach ús wer op 'e side. Ik hâld de macht oer it stjoer, mar kin net tefoarenkomme dat wy út it spoar swypkje.

‘Dy Hyundais binne hartstikke wyngefoelich, moatst gewoan in Audi keapje. Dat er dyn heit is, dat is logysk, mar datsto syn soan west hast... bist, lykas ik no dines, dat fyn ik in nuvere gedachte. Bist grutsk op him?’

‘Grutsk? Hoe bedoelst.’ Even komt it byld boppe fan de ôfbrutsen earm dêr't ik yn myn dream mei om rûn te swaaien.

In heilbuoi rânselt it foarrút. Sa hurd en ticht dat it liket te ferbrizeljen. Ik minderje feart en set de wiskers op 'e hurdste stân. De bannen hâlde lokkich gryp op it asfalt.

‘Witst it noch? De boarstels?’ rop ik.

Hy tinkt twa tellen nei. Dan laket er:

[p. 214]

‘Ferrek! De waskstrjitte! It wettermeunster. Ik ferjit...’ It oare giet ferlern.

Hy moat hast raze om derboppe út te kommen.

‘Mar wy hiene it oer pake. Hy hat frijwat meimakke net? De oarloch, dat swiere wurk, al dy ûngelokken, de dea fan beppe... Mar hy is hartstikke leauwich en dat hat him der trochskuord fansels.’

‘Dat is wier.’

Ik bin bliid dat ik de grutskensfraach omsile kin. Jacob bûcht nei my oer en ropt:

‘Ik leau net. Sorry hear, mar ik ha de hannen al fol oan wat wól bestiet. Ik ha wol frjemde gedachten, soms, lykas... sjochst dat pleatske dêr? Yn 'e sliepkeamer baarnt ljocht. Efter dat rút sit no in famke dat tinkt: dêr rydt in auto, mei in jonge deryn dy't tinkt: yn dy sliepkeamer baarnt ljocht. Efter dat rút sit no in famke dat tinkt: dêr rydt in auto, mei in jonge... Dat soarte fan dingen.’ Hy wriuwt him oer de noas.

It kletterjen hâldt op. De motor bromt, de tsjillen sûzje oer de wiete dyk.

‘Soe dêr de famylje Droste faaks wenje?’ freegje ik foar my út.

‘De famylje Droste? Hoe komst dêr no by?’

Kenst dat kakaoblik net, dêr't in ôfbylding fan in ferpleechster op stiet, dy't op in blêd datselde kakaoblik draacht, dêr't wer deselde ôfbylding op foarkomt, ensafuorthinne oant yn ivichheid. ‘It echoplaatsje’ neamde ik it.

‘Echoplaatsje... Nuver ja, dan is dit in echogedachte, of mear in draaikolk eins.’

De wyn kriemt wer yn 'e skreef fan it rút. Ik besykje it fêst te draaien en in nije roffel raast op it blik, de wiskers wrakselje op it foarrút.

Ik konsintrearje my op de markearing dy't hieltyd ûnder in heilfleach weiwurdt. Nei't wy ús in minút of fiif stilholden ha, seit Jacob wer wat dat ik net ferstean. Freegjend sjoch ik oerside. Hy skept azem en herhellet:

‘Ik ha it, dy gedachte: in slang dy't himsels yn de sturt byt.’