Neffens har is it in earste eask dat er wer op gewicht komt. ‘Hij weegt vierenvijftig kilo, zeg maar’. As se fuortrint, sjoch ik dat se learzens oan hat.
Frjemd, tink ik. Soe Melanie Sandet de ferkearde hingmap...
‘Zeg maar Kat,’ seit Jacob gnyskjend.
Wat dy rêst en oerjefte oanbelanget, dêr't har kollega it oer hie - ús heit makket yndie in kalmere yndruk. Hy hat him blykber, sa't er syn suster út Den Helder al sei, oan 'e bedaardheid oerjûn. Mar it wol my net oan dat dat te krijen hat mei de frede fan in stjerbêd.
Hy drinkt tee út in tútkantsje dat tinken docht oan it soarte dêr't ik reuma- en ekseempasjinten in pear jier lyn yn Karlo Vivary swevelwetter út loarkjen seach. Allinne is dit eksimplaar fan plestik en komt my de ynhâld minder genêskrêftich foar. Hy leit de efterholle tsjin it bêdsked.
‘As ik de eagen ticht doch en de waarmte fêsthâld, mei it allegear hinnebruie.’
Ik fertel wat oer it minne waar, mar hy ferstiet it net en as ik lûder praat, blykt it him neat skele te kinnen. En dat wylst waar en wyn altyd op it foarste plak kamen yn syn deiboekjes. Nea kleiend, want it kaam ús ta út Gods hân. Hy tikke my altyd op 'e fingers as ik it te waarm, te kâld of te wiet fûn.
‘Wat dy boppe de holle giet, kinst net lekje, jonge!’
Pas de lêste jierren, sûnt er syn eigen kwetsberens ûnderfynt, wurdt wat fan boppen komt him bûten gauris te machtich en priizget er de seine fan de termostaat.
Hjir bestiet, al lispet de rein op it rút, gjin waar. Hjir bestiet ek gjin bûtenwrâld.
Syn pipermuntfoarrie is hast op. Der sitte noch in stik of acht yn, seit Jacob.
‘Dêr such ik noch moai wat oerkes mei fuort,’ mimeret er. Ald, meager, wurch, mar noch net fan doel en gean dea.
Ear't ik it gerdyn lichtlûk, besykje ik noch wat gewaar te wurden op it binnenplak, de tuorrebout, de ielreager, de fiver. It glês is
Auteursrechtelijk beschermd