It ferset

9

Sûnt myn fyftjinde hie ik fan myn skilejild boeken kocht. Foar in ryksdaalder it stik sammele ik, doe't ik, nei Biggles, Havank út hie, de pocketrige O.S.S. 117 fan Jean Bruce, mei as haadpersoan Hubert Bonisseur de la Bath, dy't by syn spionaazje-ûndernimmings mei KGB-aginten altyd de prachtichste froulju tsjin it gleone liif rûn. Ik belibbe de erotyk, dy't koart om 'e hoeke beskreaun, mar útwrydsk oproppen waard, yntins. Yn in ferhaal wie seks oantrekliker as yn 'e werklikheid. Ik woe de hiele rige ha. Us heit syn ôfkear fan literêre fiksje wie allinne mar grutter wurden. It ferskynsel roman hie yn syn eagen al gjin rjocht fan bestean, mar dit soarte fan literatuer koe er al hielendal net ferneare.

‘Hat sa'n boek dan noch in posityf, opbouwend boadskip, afijn, dan kin ik der frede mei ha, mar foar dy stuiverromantsjes ha ik mar ien wurd: rotsoai!’ Hy koarre it my ta.

Doe't ik op in jûn de smeulende oerbliuwsels fan sa'n O.S.S.-dieltsje

[p. 221]

yn it houtkacheltsje oantrof, rôp ik dat er der Nazypraktiken op neihold.

‘Nazypraktiken? Moat ik it oer my hinne gean litte datsto dy smoarge brot hjir yn 'e hûs bringst?’ Syn lûd sloech oer. Alle ferset tsjin syn gesach ûndergong er as in bewiis fan syn gelyk.

Hy waard wei efter it Deiblêd, dat oanhâldend rissele.

It mocht my dan slagje my min ofte mear ûnder de âlderlike tucht wei te wrakseljen, myn lotsbestimming waard yntiid alhiel neffens plan, op 'e Julianakweekskoalle yn Drachten, wiermakke.