It ferset

10

De mûle hinget him iepen. De siken skuorje. By it ôfskie seit er noch, mei heal fuortdraaide eachbollen:

‘Mar kalm oan jonges, en moai dat jim der wiene.’ Hy slikket him de mûle ôf en sakket wei. Ik doch it ljocht út.

Op 'e weromreis seit Jacob dat er wol kjel wurden wie fan pake.

‘Sa wyt, en fan dy tinne earmen. En sa'sto nei him ropst... It die my tinken oan ús petear op 'e hinnereis. Nuver, dat wy in easbuoi op 'e auto nedich hawwe om in bytsje te begripen wat dy dôvens foar pake betsjut. Mar hy is taai no? Hy komt der dochs wol wer boppe-op?’

Ik fernim dat ik net tagelyk knikke en oan 'e skouders lûke kin. It reint noch altyd, mar de wyn is lizzen gongen. De moanne dûkt út en troch tusken de raffels op en wurdt dan wer wei. Jacob set in bantsje op. Acda en De Munnik. Hy sjongt de tekst mei, trommeljend op it dashboard.

Nu mis ik jou, zoals ik eigenlijk jou altijd missen wou,
waar ik van die meesterlijke zinnen over schrijven zou,
nu mis ik jou.

[p. 222]

‘Oan 'e betterjende hân,’ seit er tsjin Ina as wy de keamer ynstappe. ‘Neffens my binn' in pear sportskuon en in treningspak net sa'n min kadootsje, skielk op syn jierdei.’

Ik dream dat ik yn 'e neare nacht yn Bethesda by ús heit op besite kom. Alles is tsjuster, ik sykje it paad nei syn keamer, probearje nûmers en nammen te lêzen, stuitsje op bline muorren en moat dan werom. It ferpleechhûs is in doalhôf. As ik lang om let de namme fan syn ôfdieling lês, Lits, en nei syn doar sil, giet dy ynienen iepen en in linige skym glûpt derút. It is Katja Vandendoes. Op learzens. Yn har eagen baarnt in grien fjoer. As se by my lâns rint, sjoch ik dat se in fûgeltsje tusken de tosken hat. In mosk. Ik draaf de keamer yn. It bêd fan ús heit is leech, der leit inkeld in fearke op it kjessen. Ut 'e gong wei hear ik har sjongerich lûd: ‘Niet verontrustend, zeg maar.’ Mar bûtendoar, op it binnenplak, skalt de fiktoarjerop fan buorman Vos: ‘Paf eraf. Masterskot!’

As foel ik út 'e goate, sa wurd ik wekker. Yn kâld swit, mei in hammerjend hert.