It ferset

12

Seis maart, freed. Ik skilje dokter Mercuur om in ôfspraak te meitsjen. Syn reaksje heart as hie er op my sitten te wachtsjen. Prima prima. Woansdeitemiddei hat er in gatsje.

‘Om eerlijk te zijn, zitten we een beetje met een probleem. Uw vader is er hier als crisisgeval tussen gerold om het maar even oneerbiedig te zeggen, maar intussen voldoet hij niet meer aan de

[p. 225]

criteria. Enfin, ik breng het morgen nog eens in de teamvergadering, u hoort woensdag wel wat er besloten is.’

‘Ik krige it boadskip dat er terminaal wie.’

Ik hear him de wynbrauwen oplûken.

‘Terminaal? Wie... Nee, ik bedoel dat hij al weer aardig is aangesterkt. Hoe het zich zal ontwikkelen is moeilijk te voorspellen, maar er is nu eenmaal een wachtlijst en wij zijn wettelijk verplicht om een kamer vrij te houden voor noodgevallen.’

‘Mar hy soe dochs revalidearje? As de help oanslacht, betsjut dat dochs net dat er fuort moat? De húsdokter hie it oer seis wike. Hy is pas in dei of tsien by jimme.’

It noasket my net. Se wolle fan him ôf. Us heit syn ûnrêst wurket dêroan mei. Hy wol dêrwei. Dat er foarút giet, soarget no foar problemen.

‘Betsjut dat dan dat er wer nei hûs kin?’

‘Neeneenee, dat is zeker niet verantwoord. Daarvoor is zijn conditie nog ontoereikend, maar...’

‘No, dan liket it my ek net oan 'e oarder om no syn keamer frij te meitsjen.’

Myn argewaasje ûntgiet Mercuur net. Hy wart ôf:

‘We gunnen hem uiteraard de best denkbare zorg, maar hij zit nu op reactivering. Revalideren kan ook elders. Hij bezet een bed dat voor iemand anders urgenter kan zijn. De zorgmarges zijn smal. Ik hoop dat u daar begrip voor kunt opbrengen.’

Hy slacht in fersoenjende toan oan.

Smelle soarchmarzjes. Oan ús heit sil it net lizze. Dy wol him befrije út 'e smoarende hâldgreep fan 'e ferpleging. Hy sil himsels en syn mooglikheden oerskatte en de susters skouderje en oankleie.

As ik twa dagen letter wer foar syn bêd stean, leit er al te wachtsjen. It gebyt hat er út 'e mûle, dat makket syn foarkommen net fleuriger. Hy hat muoite mei syn ûnthâld.

‘Ik moat noch nei de toskedokter, mar suster Janny sei... Ik wit it net mear. Ik woe har fertelle wêrsto wennest, mar ik koe it net

[p. 226]

betinke. Sa'n fyftjin kilometer fierderop leit noch sa'n stêd, mei in namme dy't dêrop liket, dêr wurket er op in learare-oplieding, sei ik. Suster Janny kaam der ek net op. Lestich.’

Doesburg en Doetinchem, jawis, no wist er it ek wer.

‘Frjemd net, dat men dat gewoan kwyt wêze kin. No ja, kwyt... ik koe der op dat stuit net by komme.’

Oft er derôf wol?

‘Ja, wat tochtsto no, ik ha skjin myn nocht fan dat bêd. Nee, net dy wein, ik wol myn stok wer ha. Ik moat wer rinne.’ Tsjin it sin lit er ta dat ik him in earm jou en wy sette op 'e húskeamer oan. Hy linet swier op my, mar komt op eigen krêft foarút. As er syn beker tee op hat, seit er dat er hjir nea thúsreitsje sil. Betsjuttend wiist er om him hinne. Hjir en dêr stiet in fêstrûne rolstoel, in stokâlde frou mei in losrekke sipel strampelt deun by him lâns, taastend yn de romte as in blinenien.

‘Wat soe heit wolle?’

Hy bûcht de holle.

‘Ik begryp ek wol datsto net op my passe kinst. En dy thússoarchfamkes... Mar hjir dogge se my op bêd en wit ik fan oere noch tiid.’

‘Hoe let tinkt heit dat it is?’

‘Oere of fjouwer?’

‘Kertier oer achten, yn 'e jûn.’

‘Kertier... sjochst no wol?’

‘Hoe giet it mei it iten?’ In ferpleechster dy't lâns draaft, ropt:

‘Hy hat in lekkerbekdieet! Menhear Wisch mei allinne brinta, giele fla en kofje ferkeard. En inkeld ris in prakje ierpels mei apelsmots.’ Se knypeaget oer it skouder nei my as gong it om in privileezje.

Yn 'e húskeamer wol er him net deljaan. As wy noch in eintsje besykje te rinnen, begjint er al nei tsien meter te skodzjen. Ik set him op in bankje en helje de rolstoel. Oardel oere letter wol er noch net op bêd.

[p. 227]

‘Ik lis dêr mar wat. It is noch fierste betiid.’

‘Thús fûn heit tsien oere nea te betiid.’

‘Watte?’

Ik rop by syn ear:

‘Om tsien oere leine jim al lang en breed yn it bedstee, eartiids.’

‘Tsien oere? Makkest my wat wiis?’

‘It is nacht bûten. Sil ik it tsjuster der ris yn litte?’ Ik gean oerein en knip it ljocht út. Dat oertsjûget him.

‘Hast gelyk, heechste tiid. Ik gean yn heger berop.’

Ik help him.

‘Moarn der net te let ôf,’ seit er. ‘Ik moat oefenje.’