criteria. Enfin, ik breng het morgen nog eens in de teamvergadering, u hoort woensdag wel wat er besloten is.’
‘Ik krige it boadskip dat er terminaal wie.’
Ik hear him de wynbrauwen oplûken.
‘Terminaal? Wie... Nee, ik bedoel dat hij al weer aardig is aangesterkt. Hoe het zich zal ontwikkelen is moeilijk te voorspellen, maar er is nu eenmaal een wachtlijst en wij zijn wettelijk verplicht om een kamer vrij te houden voor noodgevallen.’
‘Mar hy soe dochs revalidearje? As de help oanslacht, betsjut dat dochs net dat er fuort moat? De húsdokter hie it oer seis wike. Hy is pas in dei of tsien by jimme.’
It noasket my net. Se wolle fan him ôf. Us heit syn ûnrêst wurket dêroan mei. Hy wol dêrwei. Dat er foarút giet, soarget no foar problemen.
‘Betsjut dat dan dat er wer nei hûs kin?’
‘Neeneenee, dat is zeker niet verantwoord. Daarvoor is zijn conditie nog ontoereikend, maar...’
‘No, dan liket it my ek net oan 'e oarder om no syn keamer frij te meitsjen.’
Myn argewaasje ûntgiet Mercuur net. Hy wart ôf:
‘We gunnen hem uiteraard de best denkbare zorg, maar hij zit nu op reactivering. Revalideren kan ook elders. Hij bezet een bed dat voor iemand anders urgenter kan zijn. De zorgmarges zijn smal. Ik hoop dat u daar begrip voor kunt opbrengen.’
Hy slacht in fersoenjende toan oan.
Smelle soarchmarzjes. Oan ús heit sil it net lizze. Dy wol him befrije út 'e smoarende hâldgreep fan 'e ferpleging. Hy sil himsels en syn mooglikheden oerskatte en de susters skouderje en oankleie.
As ik twa dagen letter wer foar syn bêd stean, leit er al te wachtsjen. It gebyt hat er út 'e mûle, dat makket syn foarkommen net fleuriger. Hy hat muoite mei syn ûnthâld.
‘Ik moat noch nei de toskedokter, mar suster Janny sei... Ik wit it net mear. Ik woe har fertelle wêrsto wennest, mar ik koe it net