It ferset

14

Woansdei. In oere foar it petear mei dokter Mercuur helje ik ús heit op foar in rûntsje om it binnenplak. Hy eaget my suver blier oan.

‘Dy dokter tocht earst dat it maleur wie, mar justerjûne sei er dat er tefreden oer my wie. Ik moat gewoan flink bewege. Do moatst myn kuierstok meinimme, dat looprek is gjin dwaan.’

Ik sis it him ta. Wy rinne in eintsje, ik fiel dat it him tefolle wurdt, wy keare om. Sûnder werwurd lit er him yn 'e wein sette en wy gean nei it restaurant. Oan it taffeltsje neist uzes sit in âlde man mei syn deminte oare helte. Unferwachts begjint se te âljen as in sirene en ropt nei de himel:

‘God, god, god... ferdómme!’ Eagen as fjurrige koalen. Ferbiten gesicht. Har man sit der machteleas by, syn hân op harres.

‘Stil no mar Annechje, stil mar, dat helpt dochs net.’ Sy lûkt har hân tebek en hellet wer út: ‘God, god, gód...’ Us heit sjocht net om.

‘Se ropt ien, leau 'k.’ Digerjend nimt er in swolchje fan syn kofje ferkeard. Hy hat wolris oars reageard op it idel brûken fan de Namme.

‘Kinsto net freegje oft se wat ha dêr't ik fan opdije kin, dat guod

[p. 229]

dat sportlju krije, mei wat ekstra... aaiwiten en koal... hoe hjit dat. Of fitamine. Ik ha noch te min ferset. Ik bin kolossaal efterútgongen, de lêste tiid, dat komt, ik fyts net mear.’

‘Wat moat it wurde: bjist?, keallefleis?, simmels?’ freegje ik. Hy knypt de eagen yn ôfgriis ta.

It frommes begjint wer efter út 'e kiel te rachen en te flokken. In lûd as in oardiel. No liket it him tefolle te wurden. Grimmitich draait er de holle om. De man sit der ferlegen by.

‘Dat hie se thús no nea. Altyd fatsoenlik en meilibjend, gjin mis wurd,’ seit er ferûntskuldigjend. Mar dat heart ús heit net.

♦

Geregeld kaam buorfrou Vos troch de doar om ús mei in mieltsje fleis te ferrassen. It wie wyt. Deadekealtsjesfleis neamde ik it. Ik hie dat kealjen as tolvejierrige al meimakke. De ko, Bertha II, - de nammen wiene mei kryt op 'e souderbalken skreaun - kromme yn benaudens de rêch. Se stinde lûdroftich, har ears pûle út, en buorman rôp:

‘Ja, kom mar fanke, lit mar sjen!’

Der kaam har tinne stront út it gat. Doe stuts er de hân tusken de tearen dêrûnder dêr't focht útrûn, djipper en djipper, oan 'e earmtakke ta. Bertha âle oan ien tried wei troch en hy fûn hâldfêst en luts. Syn earm en hân sieten ûnder it brunige slym. Twa plestik hoefkes waarden sichtber, mei dêrtusken in swarte snút. It bertegat blette no ek. Nochris skuorde de boer oan de poaten en ynienen seach ik de slútspier wiken en waard it keal derút knypt. It like wol ynsmard mei griene sjippe. Bertha skrabbe de kiel en balte heech en lang. Buorman Vos heinde it fallende dier op, mar wist net foar te kommen dat it yn 'e groppe klettere. Mei de nâlestring waard noch fan alles derút arbeide. Ik wie bang dat it bist alle bonken brutsen hie, mar it besocht hast daliks oerein te kommen.

‘Ferdomme, wer in boltsje,’ sei de boer. Krekt as by it masterskot

[p. 230]

kaam wer in soad toskfleis foar it ljocht, mar hy lake net. Ek wat oer wie fan de neiberte helle er der mei de hân út.

In dea keal hearde er oan te jaan, dan ûntferme Hile him deroer. Vos fûn dat skande fan it fleis. Mem joech der heech fan op. Heit en ik mochten it net. It wie te wyt en kaamst der hieltyd sinen yn tsjin, fan dy stikken ilastyk, dêrst fan koarje moast. Dêr kaam by dat ik my dan dy taastende, hinne en wer slingerjende bollepyst mar net út 'e holle sette koe en ek de kliemske neiberte kaam hieltyd lestich yn byld.

Om op te dijen wie de bjist heilsum, de kowememmemolke, dy't like op giele fla. De buorfrou brocht it guod yn in skaal fan brún ierdewurk en sette dy op 'e tafel as wie it in oranjekoek.

‘Ast it siedst liket it krekt bûter, sa smoarfol fitaminen sit it,’ sei se. Us mem hie in soad foar har sûnens oer. Se mong it mei simmels, die der in trage striel sjerp oerhinne en leppele it moedich op. Ik wie dêr noch fizer fan as fan de potstro mei greven dy't om 'e pear wike op 'e tafel kaam.