Us heit knikt. Wy ha it hjir al ris oer hân doe't it om mem gong. Ik wol antwurdzje, mar hy seit, ek mei in wat útset lûd:
‘Lokkich is it noch lang safier net, dokter. Ik moat opdije. Mar goed, it is sa't jo sizze, jo moatte op myn jierren mei alles rekken hâlde. En dan sis ik: in yngreep dy't, om myn libben te ferlingjen, fan my in wrak makket, is in oanslach - en dus in misdied.’
It heart as in ferklearring. Dêr hat er oer neitocht. It bliuwt efkes stil.
‘Helder,’ seit dokter Mercuur. ‘Maar,’ en hy rjochtet him wer, lynjend op 'e tafel, mei klam op ús heit, ‘wij kunnen niet altijd voorzien wat het effect van een ingreep is!’
Dy hat sa'n opmerking ferwachte.
‘It giet om de bliuwende ôfhinklikens fan apparaten en swiere medisinen. Ik wol net oan slangen fêstlein wurde en allegear frjemd spul ynspuite krije, dêr't ik sleau fan wurd. Dan bist in plant, dan hast gjin libben. Dat is oars neat as rekke.’
Ik doch der oan ta, roppend:
‘De noarm is dus de kâns dy't bestiet op better wurden. De spesjalist yn kwestje sil in prognoaze meitsje moatte en ús yn 'e kar belûke.’
Us heit knikt wer.
‘Sa is it.’ Ofwachtsjend meunsteret er de arts.
Dy is wer op syn stoel weromsakke. Hy nimt it dossier en tikket dat tusken de hannen mei de ûnderkant op 'e tafel foardat er it yn de map werom docht en de stoel efterút skoot. Hy rjochtet him wer nei my op gewoane sterkte:
‘Wel, ik geloof dat het helder is. Na de vergadering van volgende week hoop ik met nieuws te komen over zijn volgende... bestemming. In de tussentijd kan hij alvast verder revalideren.’
Hy freget noch oft wy fierder noch fragen ha, fûstket mei ús beiden en giet de keamer út. Us heit is tefreden.
‘Mei dy dokter kinst prate. Hy bringt it yn 'e fergadering. It komt wol goed. No earst nije tosken, want dit kin sa net langer.’
Auteursrechtelijk beschermd