It ferset

17

Trochstrings duorre de reis nei Den Helder noch gjin twa oeren. Dizze kear hiene se der fjouwer oer dien. In rûge hjerstdei, ein jierren sechtich. In wykein nei syn suster, op 'e Batavus. Op 'e Ofslútdyk by it Monumint even fertrêdzje en skûlje foar de rein dy't net fan wiken wist. Tegearre wer nei de brommer werom rûn. Wylst mem noch nei it wetter stie te sjen, stapte hy op, frege oft se goed siet en ried fuort, al gau bûten it berik fan har roppen. Pas by Kornwertersân - ‘it iennichste plak dêr't ús jonges de fijân tsjinholden ha’ - hie er de fermissing ûntdutsen. Poerlilk op har fansels. En dêrby ûntjoech it waar him almar ûnfoeger. Heilstiennen, stoarm.

‘Skûlje hie gjin doel. Wy moasten nei hûs.’

[p. 238]

Doe't se foar it stek ta stilstân kamen, wiene se beide sa troch en troch ferklomme en stiif, dat se gewoanwei omfoelen en lizzen bleauwen op 'e stoepe. Ik draafde nei bûten. Hy kaam oerein as in drinkeldeade, mei in blau ferlutsen gesicht. Mem wie lykbleek en folslein ferkrampe. Ik moast har sa'n bytsje it hûs yn slepe.

‘Ik seach jim thúskommen,’ sei Damstra, de fabryksdirekteur, de oare deis. ‘Sa'n bromfyts is neat wurdich Homme, do bist oan in autootsje ta.’

In auto, dy siet yn 'e kategory telefoan en sintrale ferwaarming. Bûten berik. Mar ús mem liet der it ear nei hingje. Sûnt it trochspielhúske, de iiskast en de dûs hie de televyzje op 't lêst ek plak krigen yn ús bestean.

Der hat nea wurd oer west, mar neffens my hat in dofke fan Damstra de trochslach jûn: heit gong op autorydles en it twaddehâns Dafke kaam der, in goedjier letter. Toere troch Fryslân belibbe er as in streekrjochte seine fan boppen.

‘Kolossaal. In wûnder.’