rôze bjind en sa dôf as stie se op sterk wetter. In strúsfûgel dy't it fertwifele sykjen nei sân úteinlik opjûn hie en him no yn himsels weromluts mei de kop omheech. Hoe djip waard al gau dúdlik.
Us mem sette op har ôf en sei, nei my wizend:
‘No, buorfrou, jo hiene gelyk hear! Hy is it wurden. Master!’
Buorfrou Akke ferweegde har net. Us mem sei it boadskip wer, roppend diskear, en se luts my oan 'e mouwe. Doe makke se in hoarn fan har hannen en helle djip azem.
Us heit, dy't by de doar stean bleaun wie, knope de jas ticht.
‘Hâld mar op, Femke. Dit wurdt neat. Swaai mar goeie.’
Us mem stuts in hân út, mar it âldminske skodholle. Se wie neat nedich. Nimmen hie har ferdútse kinnen wa't wy wiene. It like derop dat se harsels ek foargoed fergetten wie.
Ik begûn lykwols, no't ik de akte fan bekwamens helle hie, noch oan myn foarbeskikking te wrikken. Unrêst bekroep my. Ik woe gjin skoalmasterskarriêre yn Moddergat of Hurdegaryp. Omke Ulder syn libbenswei griisde my oan. Ik fernijde myn âlders dat ik fierder studearje woe, yn Amsterdam. Nederlânske taal en letteren. Se koene der net by.
‘Studearje?’ frege ús mem ferslein. ‘Hegerop yn it Hollânsk? Do bist dochs klear mei studearjen? Do hast dochs in prachtich berop en do krijst dochs in moai ynkommen? Wat wolsto noch mear? Do witst dochs genôch?’
‘Amsterdam?’ grommele ús heit. Ik seach it ferset yn syn hannen om de linings. Mar ik sette ôf.
Auteursrechtelijk beschermd