‘Se ha allegear har eigen ferhaal.’ Ik wit hoe't er oer ferhalen tinkt.
Hy pânsert himsels yn syn dôvens. Ik rin neist him, wylst er himsels mei syn ‘loophek’ troch de gongen skoot.
‘Wêr is de stôk?’
‘Wat? O dat ding. It wit net. Ik hie der gjin hâld oan, ik koe der neat mei.’
Mar ek mei de rollator rint er net bêst. Ut en troch ferstel ik de hichte. Hy sjocht my húnjend oan.
‘Noch in eintsje heger, dan kin ik deroan hingje.’
De ferpleging is de fijân. Dat wurdt him alle dagen dúdliker. Hy mei net op eigen manneboet fan 't bêd ôf, net allinne op 'e gong (‘en dan sizze se ta om mei te rinnen, mar ferjit it mar’) en hy wurdt twongen dingen te iten dy't er net ken.
‘En suster Janny dan?’ Ik realisearje my dat ik har noch nea sjoen ha. Ik ha allinne kunde oan har út syn ferslach.
‘Dy hat it ek te drok. Nim no dy tosken. Ik soe te happen, dat is my al wiken lyn tasein, dat witsto ek wol.’ Hy herhellet: ‘Dat witsto dochs ek wol?’
Ik knik.
‘Suster Janny soe in ôfspraak regelje, net?’
‘Se binne allegearre gelyk. Neat mei neat. Se roppe mar wat. Oan 'e oare kant, ik wit ek wol dat ik my oanpasse moat. Wat moat ik oars?’
Ik stek by it ôfdielingskantoarke oan en hear fan in meagere coupe-soleil dat de toskedokter mei fakânsje is. Der is in ferfanger, mar allinne foar needgefallen. Oer twa wike is er werom.
‘Maar eens kijken hoe het dan met meneer Wisch is. En of hij nog hier is.’
Katja sit oan in taffeltsje in formulier yn te foljen. Se sjocht efkes op. In grien momint.
Ik doch him twa dagen letter it horloazje wer om 'e bonkige pols.
It rint net, mar it stiet goed.
Auteursrechtelijk beschermd