Us heit stie derfoar, hannen op 'e rêch. Hy wipke justjes op en del op hakke en teannen. Suver grutsk.
‘Sjochst dat, Fam? Dit neam ik no keunst. Kolossaal, wat koe dy Rembrandt skilderje.’
‘Dit ferbetteret Jelmer him noait,’ sei se.
Hy trape mei ôfmetten stappen foar de koarde lâns, beweegde de holle fanwege it spegeljende ljocht en sei, mar tsjin himsels:
‘Fjouwer en in heal by... ik soe sizze trije en in heal. Miskien hat it noch wol grutter west, dy rjochterkant liket wat nuver ôfsnien. Afijn, it flieroerflak fan ús bijkeuken, mei de wc derby. It is wat!’
Us mem digere en wiisde:
‘Frjemd, kenst it skilderij fansels fan 'e koekjestromp en de kalinder, mar yn it echt sjochst dochs folle mear. Dat giele famke hat wol wat fan de âlde keninginne, Wilhelmina, doe't dy jong wie. Mar dy hat Rembrandt dochs net kend? Wat hat se dêr. It liket wol in deade hin! En wat is dat... O sjoch, dy man meneuvelet nei ús mei in bleate hân, as woe er sizze: “Mei ik jim foarstelle... de wachters fan 'e nacht!” En yn 'e oare hâldt er salang de wanten fêst.’
Hy wreau him oer de noas en snúfde.
‘Neffens my seit er: “Jou my ek ris in gewear, ik kin dochs net mei bleate hannen fjochtsje?” Mar wy sille it nea witte, Femke. It is in skilderij. En blinder hókfoar skilderij. Dêr is sa'n gongelstôk fan dy âlde Barnevelt neat by.’
In bûnt klaaide frou út Senegal of Zaïre stapte de tram yn. De kondukteur begroete har mei:
‘Zo meissie, ook een dagje naar Zandvoort geweest?’
Us mem folge har mei de mûle iepen. Ferstuivere.
‘Hoe komt ien sá swart...’
Ik lake:
‘O, dat giet dy minsken sa maklik ôf.’
Se skamme har.
‘Do silst wol tinke...’