It ferset

25

Myn hospita, trijeheech oan 'e Jan van Galenstrjitte, hjitte Lisette Korenacker vanden Elshoff. Mar dy namme wie skiednis, praat efterôf. It wie Lies wurden, foarmeleaze widdo mei in oppompt gesicht fan 'e hege bloeddruk en tizich swabberhier. In argeleaze arrogânsje wie al wat har oerbleaun wie.

‘Moet je horen, Hessel, die Hendriksen van tweehoog komen uit de Jordáán. Die mensen smeten op een zomeravond zó hun visafval op straat. Kabeljauwkoppen, kan je je voorstellen? Van tweehoog. En dan die táál! Mijn man zei altijd: “Die lui wonen hier niet, die wonen aan de Jen ven Golenstrot.” Ja, mijn man... alleen aan zijn lopen kon je al zien dat hij...dat was een echte héér, mijn man.’

Har eagen spegelen. Edith, út All in the family. Foar it jûnsiten naam se genietsjend har twa ferbeane fieutsjes mei sûker. Se draafde foar har boarre Mickey, dy't ûnder har soarch ferskriklik útdijd wie en alle dagen nei my útfoel, blazend as in slange. It meunster mocht allinne seane skylfisk. Lies prate de hiele dei tsjin him en as se op 't húske siet, song se - op in toan dy't no en dan troch it stinnen omheech knypt waard - in ferske dat spontaanwei yn har ûntstien wie:

Kleine mannekie
waar issie nou,
kleine mannekie,
het kindje van de vrouw.

Oer de dea fan har man prate se net. Wol oer syn libben. Hy wurke by Bols, dat hy hie in flymskerp sintúch foar kwaliteit. Yn restaurants bestelde er altyd in ‘jonge Bols’ en lies dan obers it leksum nei't er in nipke nommen hie fan guod dat neat mei Bols te

[p. 251]

krijen hie. Hy rikte sa'n beskamme man, mei in hân sa fêst dat der gjin kringeltsje yn te sjen wie, it buorrelglês wer oan.

‘Hij heeft mij eens opgetild, Hessel, zó hier uit deze stoel, en de kamer uitgedragen. Ik weet het nog precies. Ik zei dat ik Piet Muizelaar een eng mannetje vond. Hij ging staan en riep: “Eng mannetje? Piet Muizelaar? Piet Muizelaar is een femo... femo... (se seach my helpleas oan en krige harsels wer yn 'e stringen) femi-naal artiest!” Hij pakt me zo op en in de gang laat hij me gewoon vallen en zei: “Op een schip kan maar één kapitein zijn!”’ Har gesicht stie ferfodze fan bewûndering. Se wie him ta de teannen út tankber dat har ‘echte heer’ har net gewoan ta it finster útsmiten hie, sa't de Hendriksen dat mei har fiskôffal diene. It portret op 'e tv die my sterk oan Eichmann tinken.

Op in middei skille, grif op oanstean fan ús heit, dy't nei oanlieding fan har besite noch ien kear war die om my fan 'e brede wei ôf te krijen, in studinte-âlderling oan. Ik wie net thús en sy liet de man boppe komme. Se die ferslach fan it besyk, mar wie net alhiel gerêst op har eigen rol. Hy hie har frege oft sy ek oan in tsjerke ferbûn wie. ‘Nou had mijn man echt een broertje dood aan de kerk, Hessel... maar ik vond het een beetje zielig voor dat mannetje, dus ik zeg: “Jazeker meneer!” Zegt hij: “Welke dan?” Ik denk: “Jeetje”, maar gelukkig schiet de naam me net op tijd tebinnen, ik zeg: “De Pinelkerk”. Ik kon hem zo aanwijzen.’

Se skeuvele nei it rút en wiisde oer it park nei de Pniëltsjerke oan de Bos en Lommer.

Yn 'e gong hong in tegeltsje dêr't op stie: Bezoeken brengen steeds vreugde aan, is 't niet bij 't komen, dan bij 't gaan.

Yn guon dingen wie se hiel krekt: nea skuon foar it bêd, nea asters foar immen meinimme. Oppasse mei groetsjen en winskjen. As ik ôfsette nei Fryslân en rôp: ‘Tot maandag!’ sei se: ‘Dat weet je niet Hessel, zoiets moet je nooit zeggen.’ ‘Deo volente dan,’ die ik deroan ta. Mar har deo siet yn in spuitbus.

[p. 252]

Op in moandei siet ik yn 'e trein nei Amsterdam. Efter my frege in famke oan har mem:

‘En een hersenbloeding mam, is dat als er bloed in je gedachten komt?’

Ik hearde it antwurd net.

Doe't wy hast by it Centraal Station wiene, kaam ik oerein, die de jas oan en seach nei de bank efter my. It famke, net âlder as seis, lei yn djippe sliep mei de kroltsjeholle op 'e memmeskoat.

Har kleare stimke bleau my ûnder de rit mei bus 14 yn 'e holle omsangerjen.

Doe't ik oankaam, bliek Lies ferstoarn te wêzen. De jûns derfoar, ûnder in spultsje klaverjassen.

‘Ze moest bekennen,’ sei har suster út 'e Witte de Wit, ‘en die hand met de kaart blijft in de lucht hangen. Ze glijdt zó van d'r stoel. Het was in enen gebeurd. Hersenbloeding. Ja wat wil je.’