‘Dy gongelstôk ha wy him ôfnommen. Dat wie net fertroud.’ Se gnúft my betsjuttend oan.
Wy begjinne ús kuierke troch de gong om it binnenplak hinne. De doarren fan de húskeamers stean iepen. Oeral itselde byld. Alde minsken dy't har machteleas fersette tsjin de werklikheid fan har ûnomkearber ferfal. Hy liket der gjin erch yn te hawwen, docht alle war om it op 'e fuotten te hâlden.
Yn in hoeke stiet in grutte koai mei, ûnder in lampe, in senuweftige wite ein tusken har piipjende piken. Ik kear him op.
‘Soene dy hjir útbret wêze? By de fiver?’
Us heit skoot it karke hinne en wer.
‘Se hiene better bûten bliuwe kind. Hjir wurde se allinne mar ôfhinklik makke. En hoates en toates fan dy âlde minsken foar de koai, dêr bliuwe dy bisten ek net tier by. De boel begjint te stjonken, dat krijst dan ek noch. It is net hygiënysk. Aanst brekt der... hoe hjit dat...’
‘Botulisme?’ It is it earste wat my yn 't sin komt.
‘Aanst brekt der noch botulisme út. Se moatte se frijlitte.’ Hy wrikt oan de bûgel. Wy komme wer op gong.
‘Of,’ prommelet er noch, ‘soe dat miskien de bedoeling wêze, botulisme, of de sykte fan Weil... Itensfergiftiging yn âldereinhûzen, hearst it faak genôch.’
Dit type synisme kaam him earder allinne út 'e mûle as er it oer Nyls Wagenaar hie.
Auteursrechtelijk beschermd