20
In winige, ûnlijige dei. De toersklok driuwt syn galmen yn flarden oer ús hinne oant op it hôf. It doarp leit ûnder de rook fan meand gers: waaksen en rotsjen.
Ina jout my in hân, ik wink tante Elske. Jacob rint njonken my en efter ús buorfrou Aal, eins by útstek in neiste neibesteande. Myn soan hat it ek te krap. It is net allinne de dea. It is de man. De stoarne man, syn pake. Hy hold fan him, besef ik, en dat grypt my oan. Jacob hat nea echt mei him praat. De kommunikaasje is frijwol beheind bleaun ta begroetsjen. En groetsje is altyd befêstigje. Sa koene gjin misferstannen ûntstean. En dan wie der dat iene brief, dat ús heit koestere as in relyk. It brief fan Jacob, syn pakesizzer. As der besite kaam, leit er it op 'e tafel.
Tweintich meter foar ús út rint Lyklama mei de hoed op. De doarpsgek foar de fanfare. By de yngong fan de deade-ikker wurdt de kiste út 'e lykwein oerset op in soarte fan ridende draachbier. Gnirjend folgje we it grintpaad en meitsje in omwei nei de roastbrune bulte ierde neist it gat. Noch altyd liedt de klok.
Yn de grêft snetteret lûdroftich in ein. Twa houtdowen sitte elkoar nei yn 'e krún fan in beltsjebeam en klepperje fol fjoer.
Yn 'e glêde sark stean al trije jier, sûnt de beïerdiging fan mem, de teksten bei tele dy't hy keazen hat. Neist har namme en jiertallen: In Jezus ontslapen, in soad ferwiisteksten: Psalm 90. Romeinen 8. Hebreeën 11. Zondag 1. Bibelplakken. Ik fûn it oerladen en dêrby tefolle koade, blyn skaken. Hy wie net gefoelich foar myn krityk.
‘Wy rjochtsje ús op minsken dy't thús binne yn Gods Wurd. Net op bûtensteanders. Litte dy it mar opsykje, dan slaan se de bibel teminsten nochris iepen.’ ‘Wy’ sei er. Hy spruts foar mem en himsels, op 't lêst de rjochtmjittige bewenners fan it grêf.
Ut 'e fierte liket de sark troch al dy tekst wol ien fan de stiennen
Auteursrechtelijk beschermd