Uit logeeren

[p. 20]

III.
Voor 't naar bed gaan.

Het was halftien toen Mies en Emmie 's avonds haar kleine slaapkamer gingen opzoeken. Het was een aardig afgeschoten vertrekje op den zolder met een flink groot ledikant, een nette withouten waschtafel en een groote kast, waarin Mies haar kostbaarheden bewaarde.

De meisjes waren doodmoe. 's Middags waren ze samen uit geweest.

Emmie had even van het Rijksmuseum gerept, daar had ze wel eens van gehoord en wou ze graag naar toegaan, maar Mies wou dat liever uitstellen. Het Museum was zoo dichtbij - ze woonden in de nieuwe stad - ze moesten liever naar den IJkant gaan. Daar, zoo had Mies gehoord, was een schaap te zien met vijf pooten, gratis of voor wat men geliefde te geven. Toen togen ze op weg. Het natuurwonder, dat in een armoedige schuit ten toon werd gesteld op vuns stroo, was zeer naar genoegen en de jonge dames waren bijzonder tevreden.

[p. 21]

Het deed Mies heel veel plezier, dat haar ontdekking zoo in den smaak viel, en nu begon ze te snoeven op Amsterdam en al het belangwekkende, waarmee ze, om de waarheid te zeggen, tot nu toe weinig had opgehad.

‘'t Is toch grappig,’ zei Emmie nog eens, half in gedachten, ‘een schaap met vijf pooten!’

‘Och, zóó verbazend is dat nu niet. Ik heb wel eens een man gezien, die twee neuzen had.’

‘Och, is 't waar?’

‘Ja, dat was een grappig gezicht!’ en Mies, hartelijk lachend, vertelde nog veel bijzonderheden, hoe en waar ze hem gezien had en zoo meer, tot ze op het eind zelf begon te gelooven dat ze de waarheid sprak.

Emmie was een en al verbazing en opgetogenheid geweest en een dankbaar toehoorster van Mies' verhalen, die nu en dan een stoute vlucht hadden genomen. Langzamerhand, onderweg, was haar druk gesprek verflauwd. Ze waren door de wandeling en de zonnehitte loom en moe geworden, en Emmie had in stilte gewenscht dat Amsterdam minder groot ware. Eindelijk toch was de reis ten einde en werden ze door tante Sina met een glas limonade verkwikt.

[p. 22]

Na den eten was er een heerlijk uurtje voor ze aangebroken. Mevrouw schonk thee en Emmie speelde piano, tot groot genoegen van Mies, die er volstrekt niet van hield zelf te spelen, en die nu in een makkelijken stoel, de lange beenen ver voor zich uit, een beetje zat te luieren. Toen het theedrinken was afgeloopen, had mijnheer Bergsma de meisjes meegenomen naar het Vondelpark en ze op een lekker glas melk getrakteerd, en nu waren ze thuis gekomen, en beiden, moe en slaperig, verlangden zeer naar bed.

Zonder veel te spreken, ontkleedden zo zich. Mies liet met groote nonchalance haar rokken zakken en slingerde ze naar een stoel in de verte. Ze kwamen echter op den grond te land, waar Mies ze rustig liet liggen. Toen ze haar nachtgoed aanhad, kreeg Mies opeens een inval en danste als een dolle door de kamer, haar boezelaar over het hoofd slingerend. Daarna klom ze op het bed, maakte eenige sprongen op de springveeren matras en toen, het boezelaar weggooiend, veranderde ze van houding. Ze zette een ernstig, donker gezicht, trok een heel fijn mondje en begon met gemaakte fijne stem:

[p. 23]

 

‘Onze Juffrouw heet Beugeltje.

 

Heur heufdje is net een keugeltje,

 

Zij kweelt gelijk een veugeltje

 

Maar steeds dezelfde oude wijs:

 

“Pas je niet op, dan krijg je geen prijs.”

 

Als wij eens hebben een greut pleizier,

 

Dan is ze zeu beus als een dolle stier.’

Dit mooie gedicht had ze eens gemaakt op de juffrouw van haar klas. Emmie was slecht genoeg om het grappig te vinden. Ze lachte, maar een beetje mat, want ze was heel moe, en zei: ‘Zeg Mies, willen we nu gaan slapen?’

En toen Mies het goedvond en achter in bed sprong, knielde ze neder voor den stoel met de net opgevouwen kleeren en deed haar avondgebed.

Mies zag in stilte naar het aardige gebogen figuurtje in de witte nachtpon, naar de mooie blonde krullen, die over de schouders vielen en het lieve zachte gezichtje omlijstten. Ze dorst niet ademhalen zoolang het gebed duurde, en toen Emmie in bed kwam, lag ze zoo stil als een muisje.

‘Slaap je al, Mies?’

‘Neen.’

‘Nu, wel te rusten dan, hoor!’ Emmie bukte zich over haar nichtje en kuste haar op het voorhoofd.

[p. 24]

‘Nacht Mies!’

‘Nacht Emmie! We zullen maar niet meer praten, hè? Goedennacht!’

Een oogenblik lagen beiden doodstil, toen vroeg Mies heel zacht: ‘Zeg Em, Emmie.... slaap je al?’

En Emmie, ook fluisterend: ‘Neen.’

‘Zeg Em, dat is niet waar, wat ik je gezegd heb van dien man met die twee neuzen, hoor! Wel te rusten!’