Deemsteringhe
(door Beaet uut den Hove)
Ende si hoerde noch immer, daer ten tuine sittend, si hoerde noch immer di lyse leisene, sachte singhend doer tlover, bremmend doer brance ende brance, doezigh donend van minne, sachte minne...
Ende si wist dat nocht soe goedt.
Ende dat wasser te deemsteringhe, ten daghe dat si hem veur teerste ghesien ende ghesproken hadde, oec in den tuine, ende up die selfde bance. Ende hi had haer gheseid ende ghesproken van minne, ende hi haer een meikin violekins ghegheven, ende, bi dat gheven, seer sachte hare handt ghedrucket, soe wonder sachte... Ende si wasser soe wonder te mide, doe si dat meikin entvanc, ende si hadde haren witten clede smode ghestreken, ende si hadde niet geseid...
Ende doe hi haer den cusse der widerminne ghevraghet hadde, hadde si hem (si en wist nie wat si deed ofte verrichte) den cusse der widerminne ghegheven; ende die wilghen ende wimen, ter beecencante, haddent ghehoerd, ende die mickerende en flickerende aventsterre haddet ghesien, ende si hadden sachte ghesonghen, ende sachte gheschonghen...
... Ende doe esser hi henenghegenghen; ende si esser soe droeve gheworden, bi tbeiden ende hopen dat hi zou widerceeren...
Auteursrecht onbekend