|
| |
| |
| |
Huwlyks- bruilofts- gedicht.
Gemaakt ter Eere van myn Heer, myn Heer Abraham Ryzig, en de, Eerbare jonge Juffrouw, Mejuffrouw Alida Leevend.
In den Echt verzameld binnen Amsteldam.
't Is goed voor die 't wel doet.
Toen God, de Heere, Adam schiep,
Zyn Vrouw uit zyne ribben riep,
Terwyl hy droomde en lag en sliep;
Toen wierd Eva, dat's buiten kyf,
Zyn lieve Vrouw, zyn echte Wyf,
Zyn Huishoudster, zyn tydverdryf.
Toen wierd het Huwlyk opgeregt,
Toen trouwden zy maar regt en slegt;
Want Adam was haar opgelegt.
| |
| |
Toen lei de vreugde 't paar ten dans;
Toen was 'er tot genoegen kans;
Toen wierd het Wyf een hulp des Mans.
Toen wierd de Man een hulp der Vrouw,
En stak zyn handen uit de mouw,
En sloofde voor haar in de kou.
Doch Adam raakte van de wys;
Hy stond daar op te gladden ys:
Des moest hy uit het Paradys.
Dit viel zo 't eerste Paar ten deel,
En toen ontstond daar huiskrakeel
En kyven om het grootste deel.
Toen wierd Moeder Eva bevrugt,
Na dat zy heel lang had gezucht
In armoê, en in bangen tucht.
Toen wierd de twist weer afgekust,
Toen kreegen ze in malkaer weer lust,
En leefden weer in liefde en lust.
De Vrouw was bly met d'ouwen stam,
Toen Kaïntje te voorschyn kwam,
Zo zoet als een onnozel lam.
| |
| |
Maar als dat jongetje wierd groot,
Sloeg hy zyn Broeder Abel dood.
Dat was voorzeker niet minjoot.
Waarom Adam, vol onbescheet,
Aan zyn bedrukte Vrouw verweet:
Dat komt er van uw appelbeet.
Toen kwam de twist weer op de baan,
En kibbelen weer van voor af aan;
Zo als de Schrift ons doet verstaan.
Die ons ook van Rebekka rept,
Een lentebloempje onverlept,
Die voor haar Izaak water schept.
Waar door zy Eliëzer won,
Zo als zy heel wel denken kon;
Toen scheen zy wel een morgenzon.
Toen ging zy, na een kort beleg,
Of ik het zwyg en of ik 't zeg,
Naar Bruigom over heg en steg.
Maar wat was Vader Abraham
Niet blyde, toen het Meisje kwam,
Om dat zy zynen Izaak nam!
| |
| |
En deezer jonge liedens zoon
Die spande in liefde nog de kroon.
Wat was dat ook een fraai persoon!
Hy sloofde om Rachel zeven jaar,
En raakte toen zelf nog niet klaar:
Maar eindlyk wierden zyn een Paar.
Maar zie, de Eenvoudigheid ging heen':
De zoete zuivre min verdween,
Toen eerst de dartelheid verscheen.
Want Simpson had wel wat verstand
Eu magtig sterkte in hair en hand;
Maar 't was een ruuwe raauwe kwant!
Hy nam het vrekkige besluit,
En deelde mooije Raadzels uit.
Dat wierd verklapt door zyne Bruid.
Het bleek, hoe zwaar hy dit ook woeg,
Wyl hy de Filestynen sloeg,
En Vossen in hun koorn joeg.
De Held wierd door de liefde laf,
En Delila dwong hem, tot straf,
Flikflooijend zyn geheimen af.
| |
| |
Toen wierd de groote man een kind,
Zyn beide oogen stekenblind.
Dat was wat erger voor den vrind.
Dit alles staat zo in de Schrift,
Op dat men 't onderscheid wel schift
Van Echteliefde en malle drift.
'k Vertrouw, dat Juffrouw Alida
Nooit zal bevinden, vroeg of spa,
Dat zy al t' onbedagt zei: ja.
Kryg nimmer lust, ô zoete Bruid,
Naar vreemde, naar verboden fruit;
Of 'k geef voor uw geluk geen duit.
En als de Slang u in 't verschiet
Een rooijen schoonen appel biet,
Geloof dien lelykert dan niet.
En heeft het Vrouwtje eens iet misdaan,
De Man moet, als een fieren haan,
Zo voort niet aan 't verwyten slaan.
Heer Ryzig moet zyn waarde schat,
Al scheelt er eens een dit of dat,
Behand'len als het zwakste vat;
| |
| |
En denken, 't is maar kattekwaad:
En toonen voort geen zuur gelaat,
Want dat wekt niet dan twist en haat.
En als de Man dan, braaf vermoeid,
Zich, afgewerkt, naar 't Vrouwtje spoeit,
En met haar korswylt, lacht en stoeit;
Dan moet het Vrouwtje ook, wel te vreê,
Net doen, zo als Rebekka deê,
En scheppen water, wyn, of meê.
'k Wil zeggen, zy moet wel gezind
Ontfangen haaren liefsten Vrind,
En toonen, dat zy hem bemint.
En geeft hy 't Vrouwtje een liefdekusch,
Niet grommen: loop met jou gebrus:
Zo deed Rebekka niet. Wel sus!
Zy was met Izaak zeer content;
Zo als de Schrift heel pertinent
Aan ons ten vollen maakt bekend.
Heer Ryzig moet, uit liefdepligt,
Ook doen 't geen Jakob heeft verricht,
En achten allen arbeid ligt;
| |
| |
Nooit narrig zyn, noch vol gekyf;
De druktens van zyn koop-bedryf
Niet wreeken op het lieve Wyf;
Zo als te menigmaal geschiedt,
Al klept men van dit huisverdriet
Juist alle de Steêklokken niet.
Daar zit Sinjeur dan als een stier,
Te knorren als een varkendier;
Dan scheelt het daar, en dan weer hier.
Vrouw Daa moet niet nieuwsgierig zyn,
En polssen, by een glaasjen wyn,
Behendig en met zoeten schyn,
Heer Ryzig zyn geheimen af.
Zo hy zich daar aan overgaf,
Wierd hy zo wel als Simpson laf.
Duik, jonge Man en Vrouwtje, duik
Een weinig in de Huwlyksfuik;
Dan gaat het wel, dan gaat het puik.
Zeilt alle bei wat halver wind.
En weet gy, wat ontzachlyk bind?
Een aartig lief aanvallig kind.
| |
| |
Maar, waarde Vrouw en braave Heer,
Voed het toch op in deugd en eer,
Vooräl toch in de waare Leer.
Laat het toch by geen Armiaan,
Ook geen Benist ter kerke gaan.
Geeft het daar van al vroeg vermaan.
Spoor het toch op tot onderzoek
In 't kostelyke Vraagenboek
Van kleine Knibbe of Hellenbroek.
Leeft voort nog lange welgezind
Met Tante Martha, en myn Vrind
De Harde, die u hoog bemint.
Ik wensch, ten slot van myn Gedicht,
Dat gy daar door moogt zyn gesticht;
Al is het in de kunste ligt.
Nu, waarde Bruidegom en Bruid,
Gy ziet, dat ik myn Dichtje sluit
Met Finis, einde; 't Vaars is uit.
|
|
Auteursrechtvrij