De gereede glimlach

[p. 37]

De Schuldige

[p. 39]

De Schuldige
I

Ljoeba draalde nog. Nu ze alleen in de kamer was, voelde ze haar hart bonzen. Ze moest de deur grendelen en dan het licht dooven, zooals ze iederen avond deed. Nu liep ze op haar teenen naar de lamp en hief haar hand op. Ze luisterde scherp, ze wist dat ze met opzet de deur ging sluiten in 't donker. Door haar hoofd ging de klank van een naam: Petja, en daarop dwong ze zichzelf te doen volgen: och, dwaasheid. Maar ze had gerucht gehoord buiten het huis, en ze wist dat het de wind niet kon zijn, die zoo vaak de hooge eiken bewoog; het waren de behoedzame stappen van een man, die om het huis sloop. Ze draaide de lampepit omlaag en ging naar de deur. Even hield ze haar hand voor het sleutelgat om te voelen of er trekking was van wind; toen hoorde ze een heel zachten klop op het hout. Ze deed de deur open, geruischloos. In het stille zwart stond Petja; - ze voelde dat het bonzen van haar hart ophield.

- Doe de deur achter je dicht, fluisterde hij, en deed een stap achteruit, opdat er plaats voor haar zou zijn. Ze gehoorzaamde en volgde hem een paar passen over het erf. Hoor eens - zei hij, en bracht zijn gezicht dicht voor het hare - je moet met me meegaan, - ik smeek je erom, Ljoeba; jij alleen kunt met me meegaan

[p. 40]

- ik moet je dingen zeggen.... Ze zag dat zijn oogen vreemd waren, als van een kind of een dier in doodsangst. Hij raakte haar niet aan, maar 't was of hij met zijn heele wezen in haar drong; en tegelijk voelde ze ook zich zelf, zij, Ljoeba, klaarder en vaster dan ooit te voren. Je moet me helpen - o God, je moet met me meegaan - je bent van mij, Ljoeba.

- Waarheen wil je dan?

- Dat weet ik niet; ik kan niet terug naar mijn huis, ik ben verdreven.

- Heb je - iets slechts gedaan?

- Nee - ik kon niet anders. Mijn vrouw tergt me. Ik zal vluchten met jou - als dat slecht is....

- Met mij?

- Je wist toch wel, dat ik om jou zou komen, je wist het - dezen zomer toch wel, Ljoeba.

- Ja - zei ze. Ze had in den voorzomer op zijn land gewerkt, om het overvloedige hooi binnen te halen. Ze wist zich nu plotseling als gezengd onder zijn blikken. Ze strekte haar armen langs haar lijf en hief haar hoofd op.

- Begeer je me dan?

- Ik weet het niet - ik zal je niet nemen - nee, dat niet. Maar laat me niet alléén slecht zijn; - ik heb je wel begeerd - maar ik heb je vrij gelaten. Het is iets in me, zoo sterk, ik kan niet zeggen wat - het is grooter dan begeerte.

[p. 41]

- Durf je aan God te zeggen wat het is?

- Ja - God weet, dat ik het niet kan uitdrukken.

Op dat oogenblik werd de deur geopend en de moeder trad naar buiten. Ze was gekleed in een lang wit hemd en een blauw nachtjak. Om haar hoofd had ze een donkeren doek geslagen. Ljoeba en Petja weken niet van de plaats waar ze stonden.

- Ljoeba - zei de vrouw, ga in huis.

Het meisje antwoordde niet.

- Is Petja gekomen om je te verleiden? Haar stem klonk scherp en spottend.

- Je hebt nog een moeder - ga in huis.

- Nee - zei ze - ik blijf bij hem.

- Kind, is een man zóó gauw klaar met je? Een man die een vrouw en vier kinderen heeft. Je weet toch wat je doet? Of ben je bezeten? ga vóór mij naar binnen.

- Ik ga met Petja mee.

- Wou je voor één nacht met hem in den hooiberg slapen en morgen als een vuile kat bij mij terug komen?

Ze schudde haar hoofd, ernstig. - Morgen niet. - Toen keek ze Petja aan en hij zag dat ze bereid was. Hij nam haar hand en ze liepen weg, snel en zacht, met wijde stappen.

De moeder riep hun niet meer achterna.

*