Poëmata

Elegia XV.

Ad Nob. & Consularem V. Ioannem van Haure Wallaei Toparcham.
Cur Poëtae ferè omnes sint pauperes.

DVm populi curas Vatum Wallaee monarcha

Et fluidas spernis quas sibi quaerit opes.

Dumq́ue tuâ Virtus melius declamat ab Arce

Docta loqui tumido regia verba stylo.

Me quoque Pierios nouus egerat ardor in hortos,

Scripta fuit tragicis & Rosimunda modis.

Iamq́ue per excelsi spatiabar culmina Pindi,

Culmina desidibus non adeunda viris.

Et simul hic veteres gaudebam cernere Vates,

Et simul Indigetes regia Ganda tuos.

Hos tamen infausto paupertas dura premebat

Pondere, vix diues vnus & alter erat.

Quaesieram tausas, causas tibi scire licebit

Dixit, & è summo risit Apollo iugo.

Tempus erat vernis quo rident floribus horti,

Et Zephyrus placidas currere mandat aquas.

Dum propter patrij trepidantia flumina Lisae,

[p. 212]

 

Adstitit ante meos Anna Perenna Pedes.

 

Mollis obumbrabat iuuenilia tempora laurus,

 

In manibus codex murice pictus erat.

 

Scripserat hic veterum viuacia nomina Vatum,

 

Scripserat & ciues Ganda diserta tuos.

 

Multaq́ue quae cunctos olim latuêre Poëtas.

 

Multaq́ue quae nunquam saecula nostra scient.

 

Lis quoque ter denis erat obsignata sigillis,

 

Lis nimium populo Phoebe maligna tuo.

 

Sors dederat stupido viridantem Daphnida Batto,

 

Aoniâ quamuis pulsus ab arce foret.

 

Indoluit Phoebus, sacri quoque collis alumna

 

Dicuntur lacrymas vix tennisse suas.

 

Oderat & Phoebum Cypris quia prodidit illam

 

Mulcibero, Marti cùm Dea iuncta fuit.

 

Subdidit hinc stimulos, quoniam satis improba norat

 

Fortunae varias Omnipotentis opes.

 

Occurrunt veteres adamatae Daphnidos ignes,

 

Et modò cur laeso cortice moesta gemat.

 

Siccine & indignos premerent ea serta capillos,

 

Non nisi promeritas cingere nata comas?

 

Siccine diuinâ redimitus Daphnide Battus

 

Aonij partem se putet esse chori?

 

Non patitur generosus amor, Fortuna citatur,

 

Fertur & ad magnum lis dirimenda Iouem.

 

Iupiter his Danaen adamabat fortè diebus,

 

Clauserat hanc valida durus in arce pater,

 

Nec poterat penetrare seras tam magnus amator,

 

Non quia non fortis, sed quia pauper erat,

[p. 213]

 

Struxerat Arcadicis pretiosa palatia Nymphis

 

Fabricaq́ue immensas tanta vorarat opes.

 

Heu quoties posuit vendenda palatia Diuis!

 

Qui posset pretium soluere, nullus erat.

 

Heu quoties petijt sub foenore mutua centum!

 

Sed Iouis in coelo non erat vlla fides.

 

Quin etiam tacitas voluit fur ire per vmbras,

 

Quasq́ue malè amisit, quaerere peius opes.

 

Quin etiam duros inter latuisse latrones

 

Creditur, huc tantùm Numen adegit amor.

 

Tunc quoque Mercurius loculos scissurus in orbem

 

Venit, eo missus à Ioue patre fuit.

 

Viderat hunc rugosa genas, scabiosa lacertos,

 

Fortunaeq́ue statim perfida dixit anus.

 

Bis vertit Fortuna globum, bis improba Batto

 

Risit, & ô semper sit tibi Daphnis ait.

 

Festinansq́ue leui per inania nubila pluma,

 

Ante Iouis posuit munera multa pedes.

 

Iupiter exilijt, sortemq́ue amplexus & aurum,

 

Et varias, Danae queis emeretur opes,

 

Per vada falsuro nunquam iuranda Tonanti,

 

Pro tanto dixit munere gratus ero.

 

Sic leuis oblato Iudex dum vertitur auro,

 

Phoebe cadis caussa, sors sibi Daphnin habet.

 

Nec tantum sibi Daphnin habet, Fortuna Poëtis,

 

Ex illo semper tempore dura fuit.

 

Hinc quaecumque sacras Pindi contendit ad vndas,

 

Fluctuat aduersis cymba soluta Deis.