Osman en Ophelia

[p. 1]

Osman en Ophelia.
Treurspel.

Eerste bedryf.

Eerste toneel.

Het Toneel verbeeldt eene Kamer, in het Paleis des Konings.

osman. therese.

osman.

Gewis; als onze plicht de wet is van ons leeven,
Moet ik Opheliá myn gunsten wedergeeven.
Haar hart bemint mij teêr. Haar deugd - haar liefde en trouw,
Verheffen in mijn ziel deeze achtingwaarde vrouw.
Wat mag u tegen haar, met zoo veel wraak, verbittren?
Wat doet het vuur der woede in toornige oogen schittren?
Geloof mij; leg een wrok, die mij beledigt, neêr,
En schenk Opheliá, als ik, uw liefde weêr;
Zy is uwe achting waard, zij was die altijd waardig;
Heb eerbied voor haar deugd, behandel haar rechtvaardig.

[p. 2]

 

Zy sprak mij nooit van u, dan met een tederheid,

 

Die over haar gedrag het blinkendst licht verspreid.

 

Hoe? zoude een hart als 't haare, ooit in zijn plicht bezwijken?

 

Zou, als zij schuldig waar, haar misdaad ons niet blijken?

 

Zou zulk een kuische ziel haar' echtgenoot verraên?

 

Wie kent haar schuld, Mevrouw! wie klaagt haar bij mij aan?

 

Gij?... Ja; maar uwe wraak, door ijverzucht gedreeven,

 

Zag gaarne dat mijn hand de onnozelheid deedt sneeven.

 

Vertrek!.. Laat af, ontmenschte! Ik vloek uw tederheên!

 

Uw zorg voor mijn belang spruit uit uw woede alléén!...

 

Vertrek!... Ik hoor u niet!... Ik merk uw strafbaar poogen;

 

Mijn liefde tot mijn Gaede is haatlijk in uwe oogen!

 

Mijne onrechtvaardigheid heeft haar te lang verdacht;

 

Ze is vrij! - lk brak haar boei!

 

therese. Ter zijde.

 

Wie hadt dit ooit verwacht!

Tegen Osman.

 

ô Osman, welk een taal! ik zorg voor uw belangen,

 

En hoopte een tedrer dank voor mijne zorg te ontvangen!

 

Ik haat Opheliá niet als uw gaê, geenzins,

 

Maar 'k haat die listige, dewijl ze u haat, mijn Prins!

 

Haar liefde moog' de schijn der hoogste teêrheid draagen,

 

Met zulk een mom bedekt, legt ze u geheime laagen;

 

Zij vleidt u wijl ze u vreest, maar vloekt u in haar hart;

 

Haar echt is oorzaak van haar levendige smart.

 

Gij weet hoe staatsbelang - geen liefde - u saamen paarde;

 

Een echt uit staatsbelang vindt schaars geluk op aarde!

[p. 3]

 

De jeugdige elfrid heerscht aléén in haare borst,

 

Zij gaf haar hart aan hem - haar hand aan u, mijn Vorst!

 

Dan 't zij zoo; ik vertrek en zal uw hof ontvlieden.

 

Mooge Osman 't Persisch rijk in vrede en rust gebieden!

 

Vaarwel! denk aan Therese, als aan een hartsvriendin!

 

Mijn zorg was even trouw als mijne oprechte min.