| |
| |
| |
De doodelyke minnenyd,
treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Octavia, Laonice.
ZO dra de gulde Zon met aangenaame straalen
Het hoofd ter kimme uitstak, en bosschen, berg en daalen
Verlichte, joeg de schrik my straks ten bedden uit;
Myn zachte en stille rust wierd onverwacht gesluit
Door een benaauwde droom, schoon ydel; maar de droomen,
Hoe nietig doen den mensch wanneer zy kwaat zyn schroomen.
My dacht, dat Claudius aan myne zyde zat,
Terwyl hy om een kus uit zuiv're liefde bad,
By 't Ruischen van een Beek, gezoomd met Kamomillen,
Daar de oude Tyber 't hoofd komt uit de golven tillen,
In schaduw van het dicht en hooggekruind geboomt',
(Hoe goed is 't groote Goôn dat zulks maar is gedroomd!)
Kwam daar een Tygerin verwoed uit 't bosch gesprongen,
Om aas te zoeken voor haar nooit verzaade jongen,
| |
| |
En greep myn Claudius van acht'ren by den hals.
Bedroef u om geen droom; want droomen zyn steeds vals.
Ik zag zyn bloedig lyk, ik zag zyn diepe wonden;
Hy wierd van 't grouwzaam Dier in weinig tyds verslonden,
Ja t' eenemaal vernield; dus wierd ik, myn vrindin,
Beroofd van Claudius, het voorwerp van myn min,
My waard, ja waardiger dan de appels myner oogen.
Mevrouw, ontroer u niet om yd'le waan en loogen,
Gy ziet hem haast weêrom, die in uw boezem leefd.
Indien het oorlogswoên hem niet verslonden heeft,
Die felle Tygerin doet my voor onheil vreezen.
Hy plagt in 't spits van 't heir altyd vol moeds te weezen.
Daar 't Romens glorie geld, schroomt hy voor geen gevaar;
Zyn krygstriomfen, die zo veel in 't openbaar
Gevierd zyn, hebben ons daar blyken van gegeeven.
Geen Leeuw is stouter, om door 't woest gebergt te streeven,
Als myne Claudius door 't heetst' van 's vyands magt;
Dit heeft hem by den Vorst zo hoog in staat gebragt.
Hy maak te door zyn deugd Octavia zich waardig;
Ik ben op zyne min, 'k ontken het niet, hovaardig.
Heeft hy u zyne trouw en liefde toegezeid?
ô Ja! maar vond in 't eerste een weinig zwaarigheid,
Om dat de Keizer my graag met myn neef zag trouwen,
Die zich in Spanje heeft een wyl tyds opgehouwen,
Om de ongehoorzaamheid te straffen.
| |
| |
Ik koos veel eer de dood,
Eer ik myn Claudius om and'ren zou verlaaten;
Hy heeft zich waard gemaakt myn Broeders ryk en staaten;
Ja heerscht reeds nevens hem; wat wil myn grootheid meer?
Ik tree door deze trouw met hem ten top van eer;
De Goden hebben zelf deeze Echt voor my beslooten,
Op dat ik met myn kruin zoude aan 't gestarnte stooten.
| |
Twede tooneel.
Octavia, Ĺaonice, Fulvia.
Mevrouw, 'k zie Fulvia, zy spoeit met rasse schreên.
Hoe zyt gy zo verbaast! zeg my, wat zyn de reên?
Princes, ontstel u niet, 'k heb Flaviaan vernomen;
Hy is met Claudius in stilte hier gekomen,
| |
Derde tooneel.
Octavia, Laonice.
Zich tusschen beiden stelt, om ons van één te scheuren?
| |
| |
'k Zie de afgrond opend zich, de hel ontsluit haar deuren
Om my re plaagen, Goôn! wat droef heid gaat my aan!
Zou Claudius myn eer en liefde dus verraân,
Dat hy twee daagen zich zou voor myn oog verbergen!
Geef een weinig tyds, mevrouw, verschoon myn vergen,
Tot dat gy Flaviaan gesproken hebt: hy komt.
Ik staa door deze maar verbaast en gansch verstomd.
Princes, ontveins uw druk. Daar is hy.
| |
Vierde tooneel.
Octavia, Laonice, Flaviaan.
Te weeten, Flaviaan, wat u is wedervaaren
Gy hebt in 's Keizers winst, of schaade uw deel gehadt.
Waar zal dit weigeren en aarzelen toe strekken?
De wakk're Claudius zal alles u ontdekken,
Die niet als wond'ren heeft in 's Keizers dienst gedaan.
Zo lang als Romen zal op zynen grondslag staan,
Wordt nimmermeer de roem van zulk een held vergeeten.
Dat zy daar meê, zo 't wil, 'k verlang met smart te weeten
| |
| |
Van u, hoe alles is gegaan in dezen stryd,
En waarom Claudius gemist heeft op zyn tyd
Aan ons verslag te doen. Dit wil ik zonder draalen.
Wel nu gy zulks begeerd, Princes, ik zal 't verhaalen.
Na reeds de Keizer dan zyn leger had vergaârd,
En wyl nu alles op zyn hoefslag stond geschaard,
Trok hy tot in 't gezigt van Budaas sterke wallen,
Daar 't hoofd der muiters zich verborg voor 't overvallen.
Camillus vol van moed stout in het harrenas,
Vertrouwende op zyn kracht dacht dat hy veilig was
Voor onze magt: de Vorst gebood, behouwdens 't leeven kop.
Van hem, en anderen, dat hy zich op zou geeven;
Maar 't antwoord was, het staal te zwaayen om den
Dies recht men in der yl de stormgevaartens op,
En Muurrammeiërs, om den muiteling te dwingen:
Hy zag tot driemaal toe de sterke vest bespringen
Van yz're drommen; maar hy, vol van moed, en stout,
Heeft zich hartnekkig op zyn oorlogsvolk vertrouwd.
De pylen stooven als een bui van hagelsteenen,
't Geluid klom boven 't zwerk van 't zuchten, klaagen, weenen;
Gints vloog een regenvlaag van keiën door de lucht,
Die 't al vernielden in haar toomelooze vlucht,
En snorden overal, als los geborsten winden;
Toen liet zich Claudius voor 't spits van 't leger vinden,
Daar reets het stormgevaarte een muurbres had gemaakt.
Romeinen, riep hy, die uw glorie nooit verzaakt,
Ziet hier een weg gebaand, om ons geluk te vesten,
'k Geef voor Valeriaan myn eigen hoofd ten besten,
Zo ik Camillus hoofd niet levere in zyn magt;
Wyl hy de zege dan van onze handen wacht,
Zo moeten wy den Vorst niet in den nood verlaaten.
Stak ooit een Legervoogd het hart in zyn Soldaaten,
Zo deed het Claudius; 't scheen of'er vuur en viam
Door ed'le krygsdeugd uit hun aller oogen kwam.
| |
| |
Toen Claudius zyn Volk tot vechten had bewoogen,
Is hy, gelyk een Leeuw, ter muurbres in gevloogen,
De zynen volgden hem, daar hy Camillus vond,
Die als een yz're rots voor hem gewapend stond,
Omsingeld met een hoop van sterke lyftrouwanten;
't Bloed stroomde door de bres van 't slaan aan alle kanten,
En verwde 't aangezigt van meenig dapper held.
Toen Claudius zich voor Camillus had gesteld,
Riep hy, verrader! durft gy 's Keizers kroon belaagen?
Hier op viel hy hem aan met ysselyke slagen;
Camillus ging hem weêr met euv'le moed te keer;
Het vuur vloog wederzyds uit hun gevreesd geweer,
Terwyl ons moedig volk op zyne makkers vielen;
Maar zy, wel afgerecht in 't lichten van hunn' hielen,
Verlieten hunnen Heer in 't heetste van den stryd.
Dat niemand my, 't geluk van deze winst benyd,
Met my te helpen, neen, zulks wil ik niet gehengen,
Riep Claudius, ik zal 't alleen ten einde brengen,
En voel myn armen door der Goden gunst verstaald.
Na elk een korten tyd zyn adem had gehaald,
Was ieder weêr vol moeds, om dit geschil te slechten.
Ons Romen schept vermaak, om Leeuwen te zien vechten,
Maar dit verwoed gevecht was immer alzo wreed.
Ik zag, hoe Claudius op zyne tanden beet,
En brullende van spyt, van ed'le moed, en tooren,
Bestond het schitt'rend Staal door de opening te booren
Van 't harnas, daar de borst en schouder scheid van een;
Camillus, voelende zyn spieren afgesneên,
Liet datelyk het staal zyn zwakken hand ontvallen,
Deez'slag wrocht de overgaaf van Budaas sterke wallen
Toen 't krygshoofd nederviel door 't storten van zyn bloed.
De winnaar wierd alom van 't gansche heir begroet,
Wyl de overwonneling in 't leger wierd gedraagen,
Daar hem door 's Keizers last het hoofd wierd afgeslagen,
| |
| |
Een straffe, waardig hen, die hunnen Vorst weêrstaan.
Na de onderhandeling met Buda was gedaan,
Daar 's Keizers goedheid bleek, en minnelyk ontfarmen,
Nam hy held Claudius wel tien werf in zyn armen,
Hem noemende zyn Vriend, zyn heil, zyn toeverlaat,
En ging toen verder in der yl met hem te raad',
Wie dat men schikken zou naar Romen, om de maaren
Van de overwinning aan zyn Zuster te verklaaren;
Waar op straks Claudius den Vorst zyn trouwen dienst
Zelf aanbood; dus moest ik op 't alleronvoorzienst
En noch tien kapiteins met hem naar Romen trekken.
Dit is het al, Princes, 't geen ik u kan ontdekken.
Waarom kwam Claudius niet op zyn tyd ten hoof?
Zulks weet ik niet, Princes, maar, na dat ik geloof,
Zyn schoone Porcia heeft hem wat opgehouwen,
Die hy met 's Keizers wil na zyne komst zal trouwen;
Twee dagen stil te zyn heeft hy aan ons belast,
Op dat hy prachtig met zyn stoet het geen hem past,
In kostelyk gewaad mogte aan het hof verschynen.
De min, die my doet kwynen,
Heeft my hier toe geraân.
Verwacht door trouwe min haar tot uw wedergâ.
Maar zal men Claudius met Porcia zien paaren?
Zyn eige redenen kom ik aan u verk laaren:
Hy heeft my zulks vertrouwd
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
Octavia, Laonice.
Vervloekte Claudius! u zal de blixem slaan
Van myne wraak! zie hier een uitkomst van myn droomen.
Zyn al de gruwelen uit Acheron gekoomen.
Myn waarde Laonice, om my te ontrusten! ach!
'k Verfoey inet regt het uur, toen ik het licht eerst zag.
Rampzalige Princes! wat dolheid heeft uw zinnen
Verbystert, toen gy dagt om Claudius te minnen!
ô Ramp! ô bitter smart! hoe! zal een onderdaan
Myn min verachten, om een minder aan te slaan,
Als ik ben? een Princes van 't Roomsche Ryk gebooren;
Dat siddren zal, wanneer het myne wraak zal hooren.
Ja wreek, Octavia, de hoon, die u geschied:
Hy heeft myn hoop gevleid, ô doodelyk verdriet!
Met weêrmin! en ik zie my schelms van hem verläten!
Gy hebt wel reeden hem te haaten,
ô Ja, Princes, 't is waar, maar, zo gy my geloofd,
Uw wraak ging veel te ver ten kosten van zyn hoofd.
Myn vyand. Zoude ik lyden,
Dat zig een ander in zyn armen zou verblyden?
Zou ik een huwelyk gedoogen van die geen,
Dien ik door myne min ten top van staat holp treên?
Hy is des Keizers gunst aan myne min verschuldigt.
Door my zag hy zyn kruin zo menigmaal gehuldigd
Met lauwerieren, en van Romens burgerschap
Vol blydschap toe gejuicht met vrolyk hand geklap.
Staat my die smaad en hoon voor dankbaarheid te wachten?
| |
| |
Van hem, om wien ik stout de liefde dorst verachten
Van veele Vorsten, daar ik wierd van aangebeên,
En zou hy leeven, en myn glory zien vertreên?
Dat duld ik niet; o neen! zyn leven is myn sterven.
Maar zal ik Claudius, en zyne liefde derven
Voor eeuwig? hemel ach! waar ben ik toe geraakt?
ô Neen! myn hart werd van een ander vuur geblaakt,
Om my te wreek en al schende ik 't ontzag der Goden,
Ik zal hem dwingen, om zyn eygen bruid te dooden.
Dit werd door minnenyd en wanhoop my geraân?
Wat heeft de onnozelheid toch in uw oog misdaan?
Zou zy haar dierbaar bloed om uwe min verliezen!
Ik wil haar straffen voor haar reukeloos verkiezen:
Want zekerlyk is haar myn liefde wel bekend
Tot Claudius, die los myn broeders luister schend.
Hoe! was hy niet verpligt en zekerlyk gehouwen,
Daar hy zig door den Vorst 't gezantschap zag vertrouwen
Op zyn verzoek, terstond het Keizerlyk gebod
Aan my te melden? en heeft hy niet, als verzot
Door liefde, zonder my van 's Keizers last te spreeken,
Zich reeds twee dagen hier in Romens wal versteeken?
En zou hy straffeloos van zulk een misdaad gaan?
Hy heeft een Keizer, 't ryk, en my te kort gedaan.
Zyn Bruid zal sterven. Ja, zo wreek ik 't best myn schanden,
En myn beleedigde eer zelf door zyn eigen handen.
Ik sta om deeze wraak verbaast en gansch verstomt.
Princes, zo 't wezen mag, wagt tot uw Broeder komt;
Uw ongenoegen zal den Keizer waarlyk spyten;
Maar wat pord u hier tegens aan te wryten?
'k Straf hem regtvaardig, die myn ondergang betragt;
Ik straf hem, die 't bevel des Keizers heeft veracht:
| |
| |
Gy zyt zelf oor en oog getuige van zyn woorden,
Dat niets ter waereld, als myn Liefde, hem bekoorden.
Wat hoogverheeve ziel gedoogd zo snood een zaak?
Neen, honderd Porciaas veel liever aan myn wraak
Geofferd. 'k Sterf veel eer, als ik dit zal gedoogen.
Die my hovaardig in myn eerkroon is gevloogen,
Zou die steeds lachchen, en ik schreijen? groote Goon!
Ben ik gebooren, om te dulden zulk een hoon?
Ik zal 't niet lyden: neen. Myn Lyfwagt! beef, verrader
Van myne Liefde, gy zult weeten, maar ter kwaader
En onvoorzienen uur, dat gy my hebt misdaan.
| |
Zesde tooneel.
Octavia, Laonice, Quillius.
Gy hebt, Heer Quillius, uw pligt steeds voorgestaan,
Kn uw gehoorzaamheid my altoos laten blyken,
Dies gy u met het ampt van Hoofdman zaagt verryken;
'k Gaf u daar by de naam van Raadsman, om dat gy
My met uw goede raad zou dienen; ik bely,
Dat ik my heeden in een zaak zie ingewikkeld,
Zo in myn nadeel, dat myn hart, door wraak geprikkeld,
Schier tragt te barsten uit myn boezem.
Gebeuren mag, Mevrouw, dat ik zulks weet, ik zweer,
Dat myn getrouwe dienst, als 't helder ligt zal schynen,
Hoe zwaar de zaak mag zyn; laat al uw zorg verdwynen,
Om die te melden een, wiens bloed u eigen is.
Gy kend held Claudius, en de geheimenis
ô Ja! en dat hy eêr zou sterven
| |
| |
Voor u, dan hy uw gunst of min zou willen derven.
Die snoode heeft my reeds van zyne min beroofd.
Hoe kan zulks zyn, Princes? wie word dan ooit geloofd,
Indien men Claudius zou mogen ontrouw heeten?
Noch meer; hy heeft de pligt geheel en al vergeeten,
Die hy my schuldig was, en 's Keizers eer geschend
In zyn gezandschap, 'k weet, 't is nu noch onbekend,
Dat hy twee dagen reeds in Romen heeft versleeten,
En zonder, dat ik mag 't bevel myns broeders weten,
Wat mag hier van de oorzaak zyn?
Een heete drist van min. Zyn liefde was maar schyn
Te mywaards; schoon ik die nooit heb verdagt gehouwen,
Heest hy bestaan, om zig in 't heimelyk te ondertrouwen
Met een onwaardige, ten opzigt van myn staat.
Nu voel ik, dat die hoon my diep ter harte gaat,
Ja onverzoenelyk; waarom ik heb beslooten
Dees trouw te sluiten, en voor eeuwig om te stooten;
Dees misdaad kan, met regt de straf geenzints ontvlien:
Ik wil in 't kort een eind van deeze liefde zien
Door haare, of zyne dood, of beide; want 't vermogen,
't Geen ik heb, kan, noch mag die spyt geenzints gedogen.
Wat zegt gy, Quillius, van die vervloekte daad?
Ik wil gewrooken zyn, en geenzints buiten reeden,
Aan een ondankbaren verrader aan een wreeden,
| |
| |
Om aan des Keizers vrind uw handen niet te slaan:
Hy mind hem, als zig zelf.
Wel aan. Dan zal zy sterven,
Wier dood myn leeven is, en leeven myn verderven.
Princes, op welk een wys helpt gy haar doch van kant?
Door hem, die haar bemind. Ja zelf door de eige hand
Van Claudius. Ik wil en 't legt voor vast beslooten,
Dat hy de boezem zal van Porcia doorstoten.
Hoe! Porcia! wiens glans met eerbied werd geroemd
Ja, die is van my ter dood gedoemd.
Maar meend gy Claudius tot zulk een daad te krygen,
Dat hy zyn bruid zou doôn? wat middel?
Van hem te dooden, zo hy 't weigerd. Deze last
Word u bevolen; want ik stel myn hoop voor vast
In u gehoorzaamheid, om dit straks uit te voeren.
De wraakzucht pord my op geleegentheid, te loeren,
Eer dat myn broeder komt.
Princes, hoe zal het gaan,
Als hy hartnekkig zoekt haar leven voor te staan?
De liefde zal hem wis tot haar bescherming dwingen.
Laat dan uw volk het staal in haaren boezem dringen.
Verberg haar lichchaam in den laten avondstond
In een verhole hoek maar elders in den grond.
Gebied uw volk op straf, om dit geheim te houwen,
| |
| |
Draag zorge, dat ik mag in als op u vertrouwen.
Een onverzoenbre haat door knaagt myn ingewand.
Noch eens, als 't is gezegt, help haar terstond van kant
Door hem, of door uw volk; wanneer ik ben gescheiden
Van Claudius, zult gy hem in haar woning leiden:
'k Verwagt hem reeds ten hoof. Doed al het volk, het geen
Hem vergezeldschapt voort vertrekken. Schelm! ik meen,
'k Zal u een andren toon, als eertyds laaten hooren;
Want myn beleedigde eer heeft uwe val geswooren,
Ik hoor gerugt, hy komt, houd u gereed, myn Heer.
| |
Zevende tooneel.
Octavia, Laonice, Fulvia, Quillius.
Princes, heer Claudius verzoekt verlof, en de eer,
Om u te spreeken, zo 't mag weezen.
Ik voel myn ziel op nieuw door wraakzugt ingenoomen.
Verwoede Minnenyd! hoe knaagt gy myn gemoed?
| |
Achtste tooneel.
Octavia, Claudius, Laonice, en gevolg. Quillius, doet het gevolg van Claudeus vertrekken.
Gedugte ryks Princes, ik val voor u te voet,
En breng u zeegen toe; Kamillus is verslagen,
De Keizer gaf my last, en 't was zyn welbehagen,
Dat ik u deeze maar, zou brengen, en met een
Den goeden staat van zyn gezondheid...
Wanneer de Koningen en Princen iets begeeren,
| |
| |
Dat men heel striktelyk haar last en wil moet eeren,
En straks volbrengen, of het is, zo 't by my leid,
Geen kleine proef getoont van ongehoorzaamheid.
't Geen gy me zeggen wilt, heb ik alree geweeten
Twee dagen. Heeft de Vorst zig dan niet braaf gekweeten,
Om zulk een afgezand te zenden? foei! 't is schand
Voor hem, die 's Vorsten gunst durfd schuyven van der hand,
Als gantsch onwaardig, en geenzints daar aan gehouwen?
Verrader! wie kan ooit uw eed en woord vertrouwen?
| |
Negende tooneel.
Claudius, Quillius.
Wat onverwagte slag beklemd myn moedig hart!
Dat hart, 't welk in 't gevaar de dood steeds heeft getart,
En nooit voor mannen moed in 't krygsveld is bezweeken,
Word van een vrouwe tong, als met een vlym, doorsteeken.
Myn liefde is wis ontdekt door u, ô Flaviaan!
Maar ik geloof, gy hebt onweetend my misdaan;
Gy kost haar hertstogt niet, die my veel smarts zal brouwen.
'k Heb last, heer Claudius, om u by my te houwen.
'k Zal u geleiden; dit is 't ernstige bevel,
Van rampen zie ik reeds geopent voor myn oogen!
Gy ziet, ô Claudius, u in uw min bedroogen:
't Had meerder wysheid in een man, als gy, geweest,
| |
| |
Dat ge aan Octavia, die u zo onbevreest
Haar hart ontdekte; haar uw dank baarheid te toonen,
Als dat ge dus haar gunst verachten durst en hoonen,
Al scheen zy u te groot, zynde een Princes van 't ryk:
De band des huwelyks maakt geboorte en staat gelyk.
Zy dagt, zo dra de min haar koele borst deed blaken,
U een bezitter van haar dierbaar hart te maken
En schoonheid; dat de Vorst wel gaarne toe zou staan,
Wyl zy voornemens was hem zelf daar toe te raân,
Om dat neef Decius haar oog niet kon behaagen.
Heest zy geen redenen, om over u te klagen,
En zig te wreken van een daad, die haar berouwd?
Gy hebt, het geen haar smart, u heimlyk ondertrouwt
Met Porcia: zy wil, en heeft voor vast beslooten,
Dat gy met eigen hand uw bruid door 't hart zult stooten.
Uw liefde is haar bekend: 't moet daad'lyk zyn volbragt;
'k Heb anders last, uw hoofd te leevren in haar magt,
Indien gy weigerd om uw bruid terstond te dooden.
Gehoorzaam dan, myn Heer.
Waar toe, ô groote goden!
Ben ik gekomen? werkt de liefde zulk een haat,
Dat ik myn schoone bruid, myn lief, myn toeverlaat,
Ja, myn Heer, gy kund dit niet ontwringen.
Men zal door 't Oorlogsvolk, daar toe geschikt, u dwingen.
Onzaalge dienaar in een vonnis al te wreed!
Verrader, 'k merk, gy schept behagen in myn leed,
Om dat gy door myn hulp niet wierd ten top verheeven
Door 't ampt, dat Fabius nog onlangs wierd gegeeven
Door 's Keizers gunst, dit is 't; dit pord uw boosheid aan,
Om na d'onnoosle dood van myn Meestres te staan.
| |
| |
Hoe! ik u haten, heer? zulks is u nooit gebleek en.
Durf ik Octavia haar wetten tegen spreeken,
Daar zy in 't afzyn van haar Broeder hier gebied?
Ik moet gehoorzaam zyn, en volg myn pligt; 't verdriet,
Dat u we ziel gevoeld, komt my op 't hoogste treffen;
Ik kan de wreedheid van dit vonnis wel bezeffen;
Ik ben zo wel, als gy, hier door ten einde raad.
Gehoorzaam haar gebod, 'k zie u ten top van staat.
Hoe door Octavia 'k verloor veel liever 't leeven.
Ik ga, om aan myn bruid de laaste kus te geeven;
Maar nooit zie ik myn hand bepurperd met haar bloed:
Hoe trots de Minnenyd het hosfd op steekt, en woed
Op een onoooz 'le, neen zulks zal haar nooit gelukken.
Tragt zy myn Porcia na 't duystre graf te rukken?
Zy ziet my nimmer van haar dierbaar bloed bemorst.
'k Stiet liever 't gladde staal in haar verwoede borst,
Eer ik myn ziels vrindin te leven zou beletten;
En gy, die schuldig waart die wreedheid om te zetten,
En haar oploopendheid te stutten door uw raad,
Laat op uw hals, de schuld met zulk eene euveldaad
Zelf uit te voeren, in haar razerny beslooten.
Ik heb door reen getragt haar wraaklust om te stooten,
Maar alles was vergeefs: 'k beken, haar haat valt hart;
Maar overweeg eens, heer, wat voor een bittre smart
Haar ziel gevoeld, dat zy zig ziet van u verlaaten:
De hertstogt van de min dwingt haar, om u te haten,
En 't voorwerp, waarom gy haar liefde stout veragt.
Ze is buiten oorzaak niet tot zulk besluit gebragt.
Gy hebt haar min gevleid met weermin, en 't verkiezen
Van u doet haar geheel die hoop, en wensch verliezen:
Het is geen slegte maagd, die van u werd gehoond.
Gy zaagt door hare min u mooglyk noch bekroond
Tot Vorst van 't Roomsche Ryk.
| |
| |
Niets kan myn min bepalen.
Eer zal de zon in 't west verryzen, en weer daalen
In 't Oost, de donkre nagt een heldre dageraad
Vertoonen, eer ik ooit myn Porcia verlaat.
Geen pragt, of staatzugt zal myn oogen meer verblinden;
Ik kan myn rust alleen in bare liefde vinden;
'k Vervloek de grootheid, daar ik wierd door aangedaan.
Myn wagt, volg my getrouw, daar ik u voor zal gaan.
Einde van het Eerste Bedryf.
|
|