Apollo of Ghesangh der Musen

Sonnet.

Het vierde van de Schoonheyt.

O Godt wat isser al, wat zijnder al schoonheden,
Op ’t wijde voor-hooft klaar, van dese jonghe Maaght,
Het is een silvren bergh, ghepolijst die sy draaght,
Verheven uyt het gout van ’t golvigh hayr in ’t breden.

Bedeckt met witte snee: het steunsel na beneden,

Sijn swerte booghskens twee daar’t Cupido behaaght,
Te schieten mee sijn straal, als hy de minnaars jaaght,
Die boven d’ooghskens staan, wijnbraukens heet men ’t mede.

Maar ’t schoone voor-hooft is een levendighe steen,

Van marmer, en albast, van porphier dat alleen
De Goden al te maal van sinnen kan beroven.

Het toont een majesteyt met een Medusaas kracht,

Het toont ons dat de vrou, al isset minst gheacht,
Den macht heeft onghepaart, gaand’ alle macht te boven.