In den name des barmhertighen ende goedighen Godts. XXII. Capittel.
HOe wel de gheboden in desen boeck begrepen waerachtich zijn, so werden sy nochtans vande ongeloovighe in cleyne weerde ende aensien gehouden.
Godt heeft den Hemel op sijn calommen gheset, maer hy heeft den Hemel, die Mane, ende Planeten also verordent, dat haer alle menschen daer over moeten verwonderen: ende hy heeft ons als een Hemelsche Schepper het verstant ghegeven, daerom moeten wy weder tot hem comen. Hy heeft den grooten aertbodem gemaeckt met haer hooghe bergen ende diepe dalen.
Hy laet allerley seltsame vruchten opwassen, ’twelck seer hooch te verwonderen is. Wy sijn vander aerden gemaect, ende sullen weder tot aerde werden, maer haerder vele en willen dit niet gelooven: Doch sulcke gesellen wert een keten aen den hals geworpen, ende sullen daer mede int Helsche vyer ghetoghen werden, want die quaet doet, die wort met quaet gheloont.
De barmhertige Godt vergeeft wien hy wil, ende schadet wien hy wil: Hy is de ghene die Nevel, Blixem, Donder, Haghel, onweder ende aertbevinghe laet comen, daer uyt ghy sluyten cont, dat hy alleene Godt is.
Hemel ende aerde, ende alles wat daer in is, sal Godt aenbidden: De Sonne verootmoedighe haer voor hem, want Godt is alleen een Heere des Hemels ende der aerden, waerom bidt ghy dan ander aen, die uwe zielen niet helpen noch schaden connen? Waerom maeckt ghy haer doch gulde ketenen, gulde armbanden, gulde ringhen ende dierghelijcke?
Auteursrechtvrij