De Beiaard. Jaargang 3

[p. 79]

Stemming

De wereld wordt tot een verklaarde
Onaardsche vergankelijkheid:
't Is of tusschen hemel en aarde
Een droom in den zonneschijn glijdt.

Het is niet het willoos ontvangen
Van een zon-bemeesterden slaaf,
Niet het wereld-verwerpend verlangen
En de toomlooze overgaaf:

Maar het zacht en gezuiverd beminnen
Van een brozen gelouterden schat:
De zon, die van buiten naar binnen
Me zelf in een tooverban vat.

De lucht is door heimlijke koren
Verzadigd van vogelgeluid,
Dat, als uit den hemel geboren,
In vlagen m'n ooren omfluit.

Wanneer je een vlinder ziet jagen
Ben je⁀enkel een kind van den tijd,
Tot een klok met wat klare slagen
De stilte tot eeuwigheid wijdt.

Mijn ziel en de zon zijn te gader
Gereze⁀in vereeniging:
Ik voel mij de eeuwigheid nader
In doorzonde bevrediging.

't Is of door de koppen der wolken,
In verhemelschte heerlijkheid
De gelouterden onder de volken
Konden stijgen ter zaligheid.

Door de kalme windstille lusten:
Zon en aard, die in eenen verging,
Drijf ik naar de guldene kusten
Als een vredige schepeling....