De Beiaard. Jaargang 3

[p. 80]

Simpel liedje

Ik wou een simpel liedje zingen
- Er is toch niemendal op til -
Van onbeteekenende dingen,
Of van een argelooze gril:

Een kleuter met een rank postuurtje,
Een groeiseltje van vreemd fatsoen,
Of het verwonderlijk figuurtje
Van een dood-nuchter boerenhoen.

Een open raam met een tafreeltje,
Een ietsje, dat je éven raakt,
Een bloempje met een rijzig steeltje,
Dat je opééns gelukkig maakt.

Of als een rimpelige grijze:
Een deftige en grauwe geit,
Die als een quasi-wereldwijze
Bedachtzaam aan den wegkant leit.

Wat is dat zoet: wat kinderhanden
Die streelend de piano slaan
En als vertrillend tot hun standen
Verteederd langs de toetsen gaan.

Het is soms niets: een kleinigheidje
Een grilletje van de natuur,
Een nietig onbenulligheidje,
En tóch.... de schat van ieder uur.

Dan denk je soms: hoe kan het komen
Tot zoo een sprookjes-fijn bestaan,
Totdat je raadselige droomen
Weer in een glimlach ondergaan.

En wat alleen de wijzen weten:
Zoo'n simpel ietsje als een schat,
Kan je het léven doen vergeten,
Als je⁀ooit de eeuwigheid vergat!

Bernard Verhoeven