De Beiaard. Jaargang 3

[p. 160]

Avond in de duinen

De blonde hellingen der duinen bloeien
Van éven rood-en-witte teederheden,
Die wonderlijk de schemering ontgleden:
De blanke huisjes, rood-gedaakt, die gloeien
Over de gulden glooiïngen der duinen,
In schemer-blauwe bogen uitgeleid,
En als gepuurd uit schemer en van schuine
Stralen gewonnen bleeke zonnigheid.

De zon hangt over strakke heuvelranden
Te schijnen in vergulde vergezichten.
De hooge goud-verklaarde dingen lichten
Hun heilig wezen uit den schoot der landen.
Een huizengroep, die groenig is doorschoten,
Met plukken looverwoekering verrijkt,
Wordt minzaam door den avondschijn omvloten,
Die in de ruiten zich ten spiegel kijkt.

Van kim tot kim grijpen de looverwegen,
Met aan hun zoomen vroeggebloosde gloren
En rosse zon. Zie, door den avond boren
Z' elkaar als paden van gemeenschap tegen,
Tot een verbroedering der hemelstreken,
In dezen stond tot eender rust gewend....
Zoo zoet, zoo zoet, nu d' avondzon wou breken
In d' oude verven van een oude prent.

BERNARD VERHOEVEN