De Beiaard. Jaargang 3

[p. 406]

Sint Paulus

WIE betwist mij de wereld en sluit de havens der wereld voor mijn onstuimigen zeiler?

Voor het aanschijn der machthebbers zal ik vrijmoedig treden: ik zal mijn mantel niet mooier schikken en mijn baard niet beter verzorgen: ik zal niet wijken voor het dreigement der wachters. Want hetzij in de paleizen, hetzij in de kerk, hetzij op straat of pleinen: ik draag de Waarheid Christi en zelfs in de ijzeren boei weet ik het woord der Waarheid niet gebonden.

Geliefde kinderen, bij het Bloed van Jezus Christus, den Heer, laat mij begaan. Weet wel, dat het vleesch in mij niet gedood is en dat de kwellende prikkel van Satan mij pijnigt: dat ik den glans van 's Heeren openbaring moet ondergaan in het donker bewustzijn van mijn dagelijksche feilbaarheid. Laat mij begaan, zoo zal ik mij zelf vergeten, die ellende ben.

Weerhoudt den rusteloozen zwoeger niet, die zich over de moeite verheugt en het genot een beproeving noemt, die bidt voor wie hem lastert en bij de lofspraak argwaan koestert, die voor den tegenstand niet terugsteigert en den kleinsten bijstand aanvaardt als een weldaad: bij smaad ootmoedig niet zonder moed, bij roem niet hoogmoedig: in alles de goede kans berekenend en voor de kwade nooit bevreesd: bij nederlaag hopend op zege en bij zege gewapend tegen verlies. Want ik versaag niet te arbeiden en wat den arbeid hindert in mij of buiten mij, dat schuw ik als den vijand.

Sinds ik weet, dat om Calvarië de wereld ligt, die naar het Bloed begeert, moet ik het Kruis des Heeren verkondigen alsmede den Heer, Die het besteeg: Wiens bloedmerken ik in het vleesch verdraag, in Wien ik mij roem en verheerlijk.

Gij moet den vratigen vogel niet sluiten achter de tralie. Want wanneer hij de lucht zou zien met de hooge zon, den berg met den top tot den hemel: hij zou het besterven achter de spijlen der kooi en er zijn vlerken verslaan.

Ik ben de vratige vogel des Heeren: ik bouw mijn nest op den berg van mijn Godsbeschouwing en ik plof naar beneden, zoodra ik een ziel zie: als kaatste mij God almachtig omlaag.

[p. 407]

Gij moet mij zien klapperen, als ik ze ten hemel draag: en van den triomfkreet deinen de luchten. Laat mij begaan en weerhoudt mij niet.

Gij moet mij niet beklagen, dat ik een zwerver ben, dat ik door ambacht en preek, door zon en zeewind, door stof en zweet mijn levensdag zal korten. Behoor ik aan mij zelf, nu ik Paulus ben van Saulus: moet ik het lichaam van Christus niet heelen, die het hielp wonden met wapen en steen?

En die gezonden is tot aan het eindpunt der wereld, vindt stilzitten in eigen huis een kwelling. En zoolang ik God den Vader hier boven weet, en den Zoon voor allen gestorven, en den Geest die mijn ziel verbrandt, vind ik, van Tarsus, mij in Athene en Rome niet verdwaald en in den Ephezer herken ik mijn broeder, zoowel als in die van Corinthe. En wat mijn reis vertraagt, zij mij een smartlijke gebeurtenis, mijn slapelooze nacht een eindelooze tijd, waarin ik den dag beklaag, die te kort is.

Waar meent ge toch, lieve kinderen, dat Paulus moet wonen, die in den derden hemel drong en zich al bijster vreemd moet wenden in deze zichtbaarheid van kleinen inhoud? Waar zal ik wennen, nu ik de mateloosheid zag der Godheid: en zelfs onder den koepel der blauwe zomerlucht en op het dek van mijn zeiler in hooge zee hijg ik naar adem, als kneep er een hand mijn keel toe. En weer gemaklijk zal het mij gaan, als ik voorgoed uit dit doodslichaam zal getreden zijn in den glans van den Heer, Dien ik verrezen zag. Maar zoolang het den Heer behaagt, draag ik den last van mijn lichaam met blijdschap: en in het menigvoud der kwellingen is mijne ziel vol zoeten glimlach en dankbaar gejuich, want in den kerker van dit kwade omhulsel herdenkt ze aldoor de stralende Geheimen, die ze verstaan mocht, de genade, waarvan ze druipt en geurt, en het eeuwige Land, dat ze reeds mag beschouwen en weldra binnengaan.

Gelooft toch, dat Paulus, die de wereld bereist, zich over niets verwondert buiten zichzelf. Want het is mij vreemd te moede, wanneer ik in den nacht de kreten meen te hooren

[p. 408]

der christelijke kerken van Iberia, Italia, Hellas en Asia. Wie ben ik immers, wiens komst zij begeeren! Want zoolang mijn Rechter nog zweeg, zal een ieder nog zwijgen en mij voorbarig geen gerechte noemen. Zij kussen den zoom van mijn kleed, terwijl ik de Kerk vervolgd heb: en het bloed van den eerbiedwaardigen Stefanus getuigt tegen mij. En wanneer ik, de laatst geroepene, meer werkte dan Simon en Andreas, dan was dit de Geest Gods, die mij voortdreef, want uit mij zelf zou ik het niet vermogen.

Geweldig grijpt mij het leven aan - ik verzwijg het niet -: als ik spreek, gaan duizend ten hemel, en zwijg ik, gaan duizend ter hel. In mijn hoofd woelt de zorg om de wereld en nimmer ontspringt zij mijn hoofd. Ik peins mij moe op de beste tactiek en vind duizend verzinsels, om één den christelijken doop te geven: de klare Godsgedachte doorflikkert mijn denken: en een veelvoud van zedelijke toepassing verdringt zich in het kleine woord, dat de Geest Gods mij inblaast: Ik draag, mijn lieve kinderen, de Waarheid zoo zwaar en rijp, dat God mij moet helpen om mensch te blijven.

Hebt gij den hamer van mijn hart gehoord?

Mijn liefde omvat de wereld, de Vader, Zoon en Geest, die boven de wereld zijn, en ik zou mij zelf willen verdoemen, was dit de koopsom van één ziel. Want zelf veracht ik mij tot in de donkerste diepte.

Wat geeft het mij, als de broeder mij wegjaagt, wanneer ik water vraag voor mijn dor-gepreekte keel! Ook zal ik mij niet ergeren over den Griek, die mijn woorden een dwaasheid noemt, of over den Romein, die ze barbaarsch vindt. En zoo lang zal ik er toeven, tot hun onwetendheid mijn schuld niet is, en door bangheid keer ik de bazuin van mijn mond niet ten gronde.

Ik reis door de wereld als de groote ontevredene, die door de landen trekt, maar tot den hemel zijn handen strekt, die het lichaam vergeet, maar tot de ziel keert, die zich zelf vervloekt en de anderen zoekt, die nooit den eigen arbeid

[p. 409]

prijst, maar in alles den Heer prijst en doodvermoeid reeds zint op wat nog staat te wachten. Want neem ik in iets behagen behalve in den Heer, dan voel ik mijn hoofd verduisterd en den klop van mijn hart verzwakt, en gij kunt Paulus begraven. Nu echter dringt mij de liefde Christi: laat die mij dooden.

Ziet gij de op- en neervaart van mijn leven? Om den hemel veracht ik de wereld en die van de wereld zijn en ik wensch mijn hemelvaart sinds lang naar de eeuwige tent op het hemelsche plein. En nauwlijks opgestegen op de wiek van mijn begeeren boven tempel en obelisk, bevangt mij in de ijle lucht zoo'n kommernis, dat ik, zwaar van barmhartigheid en mededoogen, weer daal naar beneden: en ik krijg een ieder hartstochtelijk lief en ik hoop alles voor allen te worden: slim met den slimmen Helleen, een zakenman met den Romein, geduldig prijzer van Asia's tapijt en weefsel, om allen te winnen voor den Heer in Wien gedoopt een ieder zal zalig worden.

Laat mij begaan! Als gij mij tegenhoudt, weerhoudt gij den Heer. En bidt voor Paulus, die de Waarheid niet mag zwijgen, die geen storm mag vreezen, geen hinder van valsche broeders, geen tribuun, prefekt of keizer, die van geen rust zal weten, die een zonderling zal heeten - wat geeft het? - die dood zal gaan vóór den tijd, vermoord of doodgewerkt.

Juicht dán, geliefde kinderen, en wascht mijn lichaam: versiert mij als een doode, die naar een beter leven reist: legt bloemen op mijn graf, omdat dit lichaam trouw den Heer gediend heeft.

Nu zal ik weer gaan: geeft mij de reissandalen: de weg is lang en boven gloeit de zon: God geve, dat wij elkander wederzien, hetzij in het vleesch, hetzij in Christo Jesu, den Heer. Vaartwel.

Tilburg.

M. MOLENAAR M.S.C.