De Belgische Illustratie. Jaargang 1

[Nummer 51]

Electrieke verlichting.

De electrieke kolom is na de zon de meest lichtgevende bron, die men kent. Om door middel van den galvanischen stroom zoo veel licht mogelijk te verkrijgen, gebruikt men staafjes goed uitgegloeide kool of cokes, waarvan het een met de positieve en het ander met de negatieve pool eener batterij verbonden wordt. Is de stroom gesloten, dan worden de twee koolspitsen gloeiend en brengen een schitterend, oogverblindend licht voort. De eene koolspits is onbeweeglijk, de andere kan door middel van een schroef bewogen worden. Zoo men nu de beide koolspitsen een weinig van elkander zet, dan vertoont zich in deze ruimte een schitterende lichtboog, dien men volta's of galvanischen lichtboog noemt; deze kan eene lengte van 7 ned. duim bereiken bij eene batterij van 600, op eene gegevene wijze gerangschikte, cellen.

Electrieke straatverlichting te Parijs.

Overgroot is de sterkte van het electriek licht. De heer Bunsen, berlijnsch natuurkundige en uitvinder der koolzink-batterij, heeft proefondervindelijk bewezen, dat men met 48 cellen een lichtsterkte van 572 waskaarsen kan verkrijgen. Het licht voortgebracht door 100 cellen verwekt pijn aan de oogen en met een van 600 loopt men groot gevaar het gezicht te verliezen.

Het electriek licht heeft vele eigenschappen van het zonlicht, zoodat, met behulp van het electriek licht, prachtige proeven in de fotografie kunnen genomen worden.

Reeds in den aanvang dezer eeuw in 1801 nam de heer Davy te Londen proeven met het electriek licht door middel van staafjes houtskool, die in kwikzilver waren gelegd om de geleiding te bevorderen, maar te spoedig in de lucht verbrandden, zoodat men in het luchtledig opereeren moest. Thans gebruikt men staafjes coke, die slechts langzaam verbranden.

Verscheidene proeven heeft men gedaan om van het electriek licht tot openbare verlichting partij te trekken. Ongelukkiglijk mist dit verblindend licht de eigenschap om zich te verstrooien. Een reflector, achter een

[p. 402]

toestel van electrieke verlichting geplaatst, kan tot op zeer groote afstanden een bundel stralen van een zeer krachtig licht werpen, maar de glans er van verspreidt zich niet buiten de rechte lijn. Men kan dat nagaan in de proeven, herhaalde malen te Parijs genomen vooral die gedurende den zomer van 1863. Een toestel was geplaatst in het kroonwerk van den zegeboog de I'Etoile en gericht op de laan de I'Impératrice; het verlichtte die laan in hare geheele lengte; maar de zijstraten en gangen alsook de tuinen aan den weg gelegen bleven geheel duister.

Intusschen heeft men er uitmuntend partij van getrokken om gedurende den nacht aan groote werken te arbeiden, zooals bij het paleis van nijverheid, en eenige nieuwe bruggen te Parijs en de brug over den Rijn bij Kehl.

Men heeft zich ook in de schouwburgen er van bediend om het effect te hebben van zon- en maanlicht,! welk laatste het best gelukt is. Het electriek licht heeft wel dezelfde kleuring als dat der maan, maar het vermoeit de oogen en werkt niet op de verbeeldingskracht; integendeel het zachte licht dat de maan ons zendt is aangenaam en weldoend voor het gezicht, het verspreidt eene geheimzinnige bekoorlijkheid over de natuur, inspireert kunstenaars en poëten en brengt den meest prozaïschen geest in verrukking.