|
| |
| |
| |
Anne Sexton
Little Girl, My String Bean, My Lovely Woman
(almost twelve), is like a garden.
Oh, darling! Born in that sweet birthday suit
and having owned it and known it for so long,
now you must watch high noon enter -
Oh, funny little girl - this one under a blueberry sky,
this one! How can I say that I've known
just what you know and just where you are?
It's not a strange place, this odd home
where your face sits in my hand
so full of its immediate fever.
The summer has seized you,
as when, last month in Amalfi, I saw
lemons as large as your desk-side globe -
that miniature map of the world -
and I could mention, too,
the market stalls of mushrooms
and garlic buds all engorged.
Or I think even of the orchard next door,
where the berries are done
and the apples are beginning to swell.
And once, with our first backyard,
I remember I planted an acre of yellow beans
| |
| |
| |
Kindje, mijn snijboon, mijn lieve vrouwtje
(bijna twaalf), is net een tuin.
O lieverd! Je werd geboren in dat mooie evakostuum,
je hebt het zo lang gehad en kent het zo goed,
en nu moet je de middag in -
O grappig klein ding - jij klein ding onder een bosbessehemel,
kleintje! Hoe kan ik beweren dat ik geweten heb
precies wat jij weet en juist waarom het gaat?
Het is geen onbekende plek, dit rare huisje
waar je gezicht in mijn hand rust
zo vol van je eigen nabije koorts.
De zomer heeft je te grazen,
zoals toen ik vorige maand in Amalfi citroenen zag
zo groot als de wereldbol naast jouw schrijftafel
- die miniatuurkaart van de wereld -
en ik zou ook de marktkramen
met champignons kunnen vermelden
en knoflook, helemaal opgezet en rond.
Of denk zelfs maar aan de boomgaard hiernaast
waar de aardbeien rijp zijn
en de appels beginnen te zwellen.
toen plantte ik een groot bed sperciebonen
Je bent teveel om te eten.
| |
| |
the conversation of the old wives
I remember that I heard nothing myself.
that noon was the ghost hour,
and I can believe it, too,
under that startling sun,
and someday they will come to you,
someday, men bare to the waist, young Romans
at noon where they belong,
and before their strange hands
there was always this hand that formed.
Oh, darling, let your body in,
What I want to say, Linda,
is that women are born twice.
If I could have watched you grow
as a magical mother might,
if I could have seen through my magical transparent belly,
there would have been such ripening within:
the seed taking on its own,
life clapping the bedpost,
| |
| |
het gepraat van oude vrouwen
die het over de vrouwelijke staat hebben.
Ik weet nog dat ik zelf nooit iets hoorde.
Ik wachtte, als een doelwit.
Laat de middag maar komen
dat twaalf uur 's middags
onder die ontstellende zon
en een dezer dagen zullen ze op je afkomen
half-naakte mannen, jonge Romeinen
om twaalf uur 's middags, waar ze horen
dat je een beeldig lichaam hebt,
en vóór hun vreemde handen
was er altijd déze hand die vormde.
Als ik je had kunnen zien groeien
zoals een tover-moeder misschien,
als ik door mijn bovenaards-doorzichtige buik had kunnen kijken
dan zou er toch zoiets rijp zijn geworden:
zaad dat zijn eigen gestalte aannam,
leven kloppend tegen de stijl van het ledikant
duimen en twee geheimzinnige ogen
het ontzettend menselijke hoofd
het hart, springend als een hondje
| |
| |
thumbs and two mysterious eyes,
the heart jumping like a puppy,
to such shakes and knockings and high jinks,
such music, such sprouts,
such dancing-mad-bears of music,
What I want to say, Linda,
is that there is nothing in your body that lies.
All that is new is telling the truth.
I'm here, that somebody else,
an old tree in the background.
stand still at your door,
sure of yourself, a white stone, a good stone -
as exceptional as laughter
(Uit: Live or die. © 1966 by Anne Sexton. Used by permission of The Sterling Lord Agency.)
| |
| |
het worden terwijl het wordt!
dat schudden en kloppen en rommelen
die muziek, dat uitbotten,
die noodzakelijke zoetigheid
Je bent teveel om te eten.
Wat ik wil zeggen, Linda,
is dat niets in je lichaam erom liegt.
Al het nieuwe spreekt de waarheid.
een oude boom op de achtergrond.
sta even stil bij je deur,
vol zelfvertrouwen, een witte steen, een goede steen -
uitzonderlijk als een lach
Vertalingen: Maria Jacobs
|
|
Auteursrechtelijk beschermd