Chrysallis. Jaargang 1980

[p. 54]

Martha Shelley

After reading The First Circle

Curiously, I still remember
her front teeth, one behind the other
like a shy child
jammed against her mother.
I had just closed a book
on prison camps
when, unaccountably,
an image of her hands
returned to me.
Freckled and square,
larger than mine,
those hands knew me well -
as I knew her. All things
intimate and dear
were opened; why I could tell
you the shape of her womb,
the shade of her eyes, her hair.

I read a book
about a land
where everyone was in the hands
of fear, from ministers to prisoners
in Sovyetskaya Gavan.
And I wondered,
how much am I prisoner here?
Whom do I hold in jail?
For women know
that you can live behind a thousand bars
and never see
just what they are
till someone brings a key.

[p. 55]

Na lezing van ‘In de eerste cirkel’

Gek, ik herinner me haar voortanden nog
de ene achter de andere
net als een verlegen kind
tegen haar moeder aangedrukt.
Ik had juist een boek uit
over concentratiekampen toen
- ik weet niet waarom -
het beeld van haar handen voor me opdook.
Vierkant, met sproeten,
groter dan de mijne
die handen kenden me goed -
zoals ik haar kende.
Alles liefs en innigs ging open;
ja, ik zou je de vorm
van haar baarmoeder kunnen beschrijven,
de kleur van haar ogen, haar.

Ik las een boek over een land
waar iedereen door angst was bevangen
van ministers tot gevangenen
in Sovjetskaja Gavan.
En ik vroeg me af,
hoe vast zit ik hier?
Wie houd ik gevangen?
Want vrouwen weten dat je
achter duizend tralies kunt zitten
en nooit doorhebt wat die eigenlijk zijn
totdat iemand met een sleutel aan komt dragen.

[p. 56]

 

I thought we were each other's

 

keys to freedom.

 

Yes, we were,

 

until the day

 

she saw me as another barrier,

 

a new means of imprisonment.

 

With that, there was no argument;

 

she had her will.

 

Yet I can close my eyes and touch her cheek

 

and love her still.

 

 

 

(Uit: Crossing the DMZ, 1974.)

 

 

[p. 57]

 

Ik dacht dat wij eikaars sleutels waren

 

op de vrijheid.

 

En dat waren we ook

 

totdat ze me op een dag

 

als een versperring beschouwde,

 

een nieuwe belemmering.

 

Daar viel niet over te twisten;

 

ze kreeg haar zin.

 

Maar soms doe ik mijn ogen dicht

 

en aai haar wang

 

en houd nog steeds van haar.