Chrysallis. Jaargang 1980

[p. 117]

Margreet van Wijck
Lieve Mathilde,

Je zou je mooie blanke handjes en voetjes pijn doen, lieve Mathilde, als je zou proberen eroverheen te klimmen.

Maar gesteld dat het je eindelijk gelukt zou zijn, dan zou het nog niet kunnen: mijn meest nijpende probleem begint het ruimtegebrek te worden, er is maar plaats voor één.

De geheime doorgangen, die ik alleen gebruik om buiten materiaal te halen, worden steeds moeilijker vindbaar. Als iemand van buitenaf een doorgang ontdekt heeft drijf ik de indringer terug en maak de opening onzichtbaar, voor gebruik ontoegankelijk. Laatst kon ik er zelf een niet meer vinden. Ik was toen genoodzaakt een nieuwe te maken.

Je kunt maar het beste in je eigen huis blijven zitten, Mathilde, net als ik, dat is veel verstandiger.

Gisteren heb ik de laatste hand gelegd aan mijn nieuwste projekt: een vijf meter hoge muur van bakstenen. In het cement tussen de stenen heb ik spijkers geduwd met de kop naar binnen. Op de muur heb ik een flinke laag cement aangebracht waarin ik glasscherven heb gedrukt.

Mijn volgende project wordt een kunststuk: een prachtig smeedijzeren hek waarvan de bovenkant bestaat uit naar boven wijzende speerpunten, voorzien van weerhaken.

Nee, Mathilde, het zou echt niet verstandig zijn een poging te wagen daar overheen te klimmen.

Ik zou natuurlijk graag hebben dat je mij bezocht, echt heel graag, zonder twijfel. Er is alleen een klein probleempje, je weet, mijn huis ligt een beetje afgelegen, het ligt wat geïsoleerd, wat ver van de huizen van andere mensen, eigenlijk is er in de wijde omtrek geen huis te bekennen. Het is hier ook nogal donker 's avonds, er zijn hier geen straatlantaarns, ik bedoel, ja je moet het natuurlijk

[p. 118]

zelf weten, maar als je hier helemaal alleen in het donker moet lopen, zo'n klein meisje, alleen in zo'n afgelegen gebied, je zou een zaklantaarn mee kunnen nemen misschien, maar dan nog, het zal niet eenvoudig zijn het huis tussen de bomen te vinden, ik bedoel, ik raad het je niet aan, voor je eigen bestwil.

Ik kan je helaas niet komen halen, ik heb het erg druk met beslommeringen in en om het huis, werkelijk erg druk, ik kan je echt onmogelijk tegemoet komen.

Mijn materiaal raakt op, en de moeilijkheid is, ik kan één van mijn doorgangen niet meer vinden. Ja, ik zou natuurlijk een nieuwe kunnen maken, maar je beseft hopelijk wel dat dat niet de bedoeling is: er zou een doorgang onbenut blijven, en het smeedijzeren hek is echt een kunststuk waar ik niets aan wil vernielen: het zou jammer zijn er een andere opening in te maken.

Er is mij een geweldig idee ingevallen. Je weet, ik zit wat te tobben met tekort aan materiaal. Toch is het dringend nodig dat de oude, stenen muur gerepareerd wordt. Maar het probleem is, ik ben de doorgang kwijt in het smeedijzeren hek dat vóór de muur staat. Gisteren nog heb ik het hele hek aan de binnenkant gecontroleerd, dat was een heidens karwei, en je begrijpt natuurlijk dat zo'n langdurig verblijf buitenshuis niet de bedoeling was: ik wilde binnen werken. Maar ik geloof dat ik nu de oplossing gevonden heb. Terwijl ik radeloos rondliep om het huis, koortsachtig zoekend naar nieuw materiaal, dat natuurlijk niet meer te vinden was, zag ik opeens dat het hele huis opgetrokken is uit baksteen, het leek wel alsof ik voor het eerst naar het huis keek: hoe had ik zo dom kunnen zijn. Ik begon onmiddellijk de buitenmuur van het huis af te breken. Hoewel ik de stenen helaas niet voor de reparatie van de oude muur kan gebruiken, zoals ik zei, de doorgang van het smeedijzeren hek is helaas zoek, kan ik nu een nieuwe muur bouwen, en misschien zelfs wel twee: zoveel materiaal als voor de oude muur heb ik niet nodig; deze muren worden immers veel kleiner in de omtrek. Ik heb bedacht dat ik de ramen van het huis in stukken kan slaan, zodat ik de scherven in het cement van de nieuwe muren kan drukken.

[p. 119]

Het is natuurlijk wel een beetje koud in huis momenteel, maar je begrijpt, er moet nu eenmaal gewerkt worden.

Ook het dak en de binnenmuren heb ik gesloopt. Het wordt werkelijk erg koud in huis, dat begrijp je, maar ik moet mijn project afmaken. Gisteren begon het hevig te stormen en te regenen. Ik heb een kuil gegraven, en daar ben ik in gaan zitten, ik heb er een paar planken overheen getrokken, zo was ik tenminste enigszins beschermd. Die laatste planken zal ik morgen wel nodig hebben, ik ben nl. van plan een houten omheininkje te timmeren om de kuil heen.

Een uur geleden hoorde ik een brommend geluid, het leek wel het geluid van een helikopter. Ik heb me toen snel in de kuil verschanst, want je begrijpt, Mathilde, het is niet de bedoeling dat ze vanuit de lucht..., dat is echt niet de bedoeling, ik was werkelijk erg bang, ik trok wat takken over me heen, zodat ze me niet zouden kunnen zien. Na een poosje verdween het geluid.

Ze komen terug, lieve Mathilde, help me dan toch, ik ben zo bang, ik hoor het geluid van de helikopter, ze willen me hier weghalen, mij van mijn woning beroven, het geluid wordt harder Mathilde, waarom is er niemand om mij te helpen, waarom ben jij er niet, Mathilde, je zou toch komen, dat had je toch beloofd?

Leiden, december '76