Chrysallis. Jaargang 1980

[p. 114]

Johanna Kruit

ik zag mijn moeder door de avond gaan
in elke hand droeg zij een witte vlag
die ik tot bloedens toe had willen slaan

verschrikt wou ik me gaan verschuilen
maar al mijn benen moesten blijven staan
en al mijn handen duwden haar in kuilen
die eindelijk dempten wat ik ooit moest huilen
en na vandaag ook nooit meer opengaan

maar toen ik opkeek en de avond zag
stond daar mijn moeder met een witte vlag

[p. 115]

Maria

zij had zichzelf een kind gebeden
met ogen wijder dan de zee

maria neemt gedachten mee
wanneer ze wandelt in 't verleden

zij had zichzelf een kind geschreven
met handen, haren, voeten los

daar gaat maria door het bos
die denkt dat ze alleen kan leven

zij had zichzelf een kind geschreid
en hoorde het voorzichtig zingen

maria ziet herinneringen
zoals een hemel, groot en wijd

maria heeft het opgegeven
zij bant de dagen uit haar leven

ze had zichzelf een kind bedacht
en het toen huilend omgebracht

[p. 116]

een afscheid

alsof de avond smaller werd
zo dun de nevel over 't veld
toen heb ik mij aan jou verteld
totdat mijn stem ook smaller werd

en wegliep met de nacht en zweeg
en dat was alles, waar je stond
zag ik een silhouet, je mond
kon mij niet noemen en ik kreeg

het nog veel kouder dan ik was
omdat er niets meer viel te zeggen
want meer was er niet uit te leggen

maar 't stil bewegen van het gras
heb ik onthouden, en jouw gaan
nadat je enkel had gezwegen

toen heeft de nacht mij klein gekregen
ik heb nog heel lang daar gestaan