Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 321]

Gery Helderenberg
D.O.M.

Op oude zerken, onder paars
van mos waar ijs en roest aan vreet,
worm en water - en men vergeet
de eigen naam, de klank onaards
over de grenzen van de dood -
getrokken met passer en lijn
leest men dit raadsel van latijn,
de drie majuskels, breed en groot.

Gebeente ligt hier, nietigheid
bij de wilg aan de kerkhofmuur,
lichaam dat heeft gebrand in 't vuur
der passie, plots dan stierf van spijt,
bedolven onder zwaar arduin;
eeuwen voorbij waar is 't verlies?
de westerstorm stak op en blies
de leegheid door van deze tuin.

Slaapt er een grijsaard, is 't een kind
dat argloos door de boomgaard liep,
de knaap die op de merel riep,
de vrouw die naderen zag, ontzind
de helledans van Jeroen Bosch,
de jonge man langs heg en kant
die speurend naar de goudfazant
hem opjoeg door het bruine bos?

[p. 322]

 

Ligt hier de heer, de rentenier

 

uit 't witte landhuis op de hei,

 

het meisje geurig als de mei,

 

de edeldame in hupse sier?...

 

Men gaat voorbij, de naam is uit,

 

de staatsierok, de waaierpluim,

 

pruiken, juwelen, zand en schuim

 

werden voor 't graf bezit en buit.

 

 

 

Ach! onder 't zwarte letterschrift

 

is het de priester die er rust?

 

Hartstochtelijk heeft hij gekust

 

het kruis in 't altaarblad gegrift.

 

Gekleed in zuivere tuniek

 

ligt hier misschien 't heilig skelet

 

nog schoon zoals 't werd bijgezet

 

met oude rustige kerkmuziek.

 

 

 

Zie! de drie letters in die tijd

 

gebeiteld in de grauwe steen,

 

de titelprent, elk graf gemeen,

 

zij geven zin en wezenheid

 

aan 't aardse feest van vuur en brood,

 

aan dit bestel van ziel en lijf

 

aan de eenzaamheid van dit verblijf

 

en aan de droefheid van de dood.