Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 351]

Zuster Lutgardis
Lutgart en de dood

In 't najaar staan de bomen uit
Sint-Truiden wégend van het fruit,
het rijpe, en heel het westen door
vangt van hun glans de gloor.
In 't najaar heft elk' heuveltop
van Brabant naar de zon zich op:
een rustige offerande
van weelge akkerlanden.
En iedre kleine kloostertuin
vlamt in het najaar paars en bruin
en zilver. 't Is het milde deel
van 't leven dat zich geeft geheel
als 't najaar is en, goud-bestrooid,
de aarde zich nog éénmaal tooit
in licht, om dan in duldend derven
verstild te sterven.
Lutgart heeft in de oogst geloofd
van 't jaar, al is het licht gedoofd
voor haar tot in zijn bron.
Want blind staat ze in de klare zon.
Het is een lange, bange pijn
vereenzaamd met zichzelf te zijn;
nooit meer van vrienden het gelaat
te zien, de dag die opengaat
in kleur, de bloem die naar u wuift
door 't open venster; immer schuift
de kleine vreugde langs u heen.
Wie blind is blijft alleen.
Maar God is Licht en, héél gevangen
in de ondoorgrondelijke Wil
geeft Lutgart zich aan 't offer, stil,
en leeft van het Verlangen.
Want de oogst staat rijp. Het oogstlied stijgt
in haar. Na iedre dag neigt
dieper door haar hart in God. Verrukt
wordt het straks blij geplukt.