Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 513]

Reninca
Liggend beeld

De nacht valt en de dauw valt en zij vallen
samen onmerkbaar als verzwegen licht;
dalende schaduw, dwalende kristallen
vloeien ineen op mijn verkoeld gezicht.

'k Wacht in de weke lucht en wacht en alle
bewogenheid gaat aan mijn blik teloor;
d'uren als onverhoorde zuchten vallen
verloren naast mijn onverstoorbaar oor.

Leven is niets dan tot het niet vervallen,
even slechts zwijm'len in een zweem van glans.
Ook ik lig stil, als aan mijzelf ontvallen
eens toen ik danste midden in mijn dans.

En in de meinacht sluimeren de dagen,
de vlug verzadigde, terwijl ik staar
vaster dan het gesternte, zonder vragen
terwijl ik waak en wacht zonder misbaar.

Soms dralen druppels in mijn marm'ren lokken,
diep in de plooien van mijn roerloos kleed;
soms zal de nachtegaal in 't lover jokken
dat wat ik weet van 't niet ik 't niet meer weet.

[p. 514]

 

'k Raad hoe wel duizend vleugelen zich strekken,

 

vanzelf in 't ronde spat het eerst' gezang.

 

Mijn leden zullen zich niet eenmaal rekken,

 

niet eens verraden of ik ooit verlang.

 

 

 

Gij die voorbijgaat, ga. 't Wezen is henen,

 

uw ogen strelen slechts een schuchter beeld.

 

Daal met het land tot aan de zacht-beschenen

 

schijn-zachte zee. Daar heeft mijn ziel gespeeld.

 

 

 

Eens toen zij danste in deez' aardse kringen,

 

spelenderwijze kring na kring verbrak,

 

kon haar de zwaartekracht niet meer bedwingen

 

en vlood zij, vlood... En ik lag wit en strak.

 

 

 

In lichte nachten dringt een god'lijk ruisen

 

als haar stem zelf tot mijn voltooidheid door.

 

En ik verstrak nog wijl haar zachte kuise

 

mond als de kosmos weeklaagt aan mijn oor.