Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 101

[p. 91]

Gery Helderenberg
De Tamboer

Over korenakkers daveren fanfaren,
processiefanfaren door windstoten en zon,
pijpers, hoornblazers, fijfelaren,
de stralende bombardon,

scherpe trompetten en droge fagotten
op de plechtige stap door rogge en vlas...
De hagen staan groen als massieve beschotten,
de lucht hangt blauw lijk brandend glas.

Bij wijlen als de koperen kornetten pozen
de rukwind alle geluiden met zwijgen scheurt
hoort men op gevleugelde hozen
de nuchtere trom aan de beurt.

Geroffel op rhythmen van slag en cadansen,
de knetterende stok op 't gespannen vel
en de trommelaar slaat de heilige dansen,
heel zijn leven vergaat in dat spel!

Tot, een winteravond onder bevriezende luchten
de canada beeft ontbladerd en bloot,
op de voutekamer hoort men vreemde geruchten,
alles wordt kouder voor de nakende dood.

De trommelaar verstomt sinds de pijn hem porde,
hij luistert in d'ijlte, op de maatslag bedacht.
De magere vinger die als brandhout verdorde
tamboert op 't bed in de nacht.

[p. 92]

 

De stap der fanfaren zit hem nog in de benen,

 

de stap van de treurmarschen ook.

 

Kom, kom, de vrienden moeten niet wenen,

 

ook hun glorie verdampt als rook.

 

 

 

En wat hoort hij: heel ver uit de tijden

 

door de lochtingen koren en vlas?

 

De trommel, rom rom, gespannen met zijde

 

con sordino, en een mildere bas.

 

 

 

De trommel, rom rom, reeds uit andere gewesten,

 

de trommel uit stoeten vol vlaggen en goud,

 

de trom der fanfaren, de trom der orkesten...

 

Ach! de man is versleten en oud.

 

 

 

Maar plots overeind: met trommel en stokken

 

wie rammelt daar over de vloer?

 

Morgen spelen de makkers en luiden de klokken

 

en begraaft men trom en tamboer.