Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 102

[p. 193]

Andries Poppe
Gedichten

Stadsbeelden

De duivel heeft zich vergrepen
aan de maan, in een wolkenbed,
en de sterren tot gruis geknepen
en de nacht in het donker gezet.

Wij lopen radeloos te zoeken
en onderscheiden geen goed uit kwaad:
we verdwalen in duistere hoeken
waarin zonde verborgen staat.

Soms lokt uit een mond een wijsje
en gaat een licht tussen wimpers beven,
maar de ogen van 't mooiste meisje
staan vol leugens geschreven...

Ergens, aan een gegrendelde deur
klopt een vertwijfeld geweten;
in een goor portaal van een achterbuurt
heeft een dichter zijn hart vergeten.

Die nacht is vreemd als geen ander':
het duister schuift over ons heen,
wij zoeken en raken elkander
en voelen ons hopeloos alleen.

[p. 194]

II.

 

De monden van de stad verstommen

 

en de wielen zijn het wentelen moe;

 

de nacht is op de daken geklommen

 

en de ogen der huizen vallen toe.

 

Door dit vreemd zwijgen, door de kilte

 

van een duistere, uitgestorven straat

 

wandelt de dood op voeten van stilte

 

met een witte glimlach op zijn gelaat.

 

En waar hij stilhoudt, moegelopen,

 

en zijn steelse blik op een venster richt,

 

gaat een zwarte deur geruisloos open

 

en een slapend hart geruisloos dicht.

Sigaretten en liefde op iedere hoek:
bedelaars en uitdagende schonen;
en een verdwaalde ziel, op zoek
naar een lichaam om in te wonen;
lanen waar het nooit donker wordt,
- de nacht hangt er vol sterren en strepen -
in de schijn van een lichtreklamebord
wordt een traan tot kristal geslepen.
Droomstad: verblindend neongedicht
op het zwart van de gevels geschreven...
Binnenshuis, waar het duister te slapen ligt,
is het eenzaam en koud gebleven.

[p. 195]

IV.

 

De mensen spoelen door de middagstraten.

 

Ze hebben geen voeten, maar deinen gedwee

 

op en neer met de vloed, ze laten

 

zich lui drijven op die lome zee

 

tot een kolk hen aanzuigt en doet zinken.

 

Onstuitbaar rolt dit water op mij aan,

 

en of ik wild de vlucht neem of blijf staan:

 

tóch zal ik eenmaal in die vloed verdrinken.

Biografie

Boven tuinen en dakpannen,
tussen schoorstenen en antennes door,
staat een stalen kabel gespannen
van mijn huis naar mijn kantoor.
Daaraan hang ik te zweven
van 's morgens zeven tot 's avonds zeven,
en onderweg, zo tussendoor,
is 't mij vergund te léven.

[p. 196]

Als je oud wordt...

Als je oud wordt, blaast de wind
het stof van je herinneringen,
en in je hart staat een klein wit kind
vergeten liedjes te zingen.
En het is of je een leven lang
geslapen hebt zonder dromen
en je opeens klaar wakker wordt, bang
voor het wonder dat nu gaat komen.
Je krijgt heimwee naar verspeeld geluk
en je zou nog zoveel willen zeggen,
maar de dood komt vertrouwelijk
zijn arm om je schouder leggen.

Verlangen

Dit zou ik willen: als een vis
wonen in diepe waterholen
vol groene en blauwe duisternis,
en roerloos liggen, verscholen
tussen de stengels van het oeverlis,
tot door het kroos, dat op het water kruift,
God, als een geduldige visser,
Zijn snoer laat zinken tussen riet en wissen
en zacht de haak over mijn kieuwen schuift.