Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 102

[p. 513]

Gery Helderenberg
De kluizenaarster

De metselaar bouwde een halfrond beluik
diep onder de kathedraal van deze stad,
de cel met bedkoets, kast en kruik
en aarden gerei op geschuurd tafelblad.

De plebaan kende van de jonge vrouw
wezen noch naam. Was ze 't adellijk slot
ontvlucht? Zij droeg keurs en rok grauw
en effen. Zij koos zichzelf dit eenzaam lot.

Van de domklok hoorde zij vaag geluid,
maar geen vechtende mus in de goot,
niets van windvlagen en 't zeil van de schuit,
niets van de jongen die op zijn meisje floot.

Haar stem alleen hoorde zij en herkende ze niet
toen ze uit 't psalter de completen bad
luidop en soms een scherpe gil uitstiet
als ze wist hoe ze gevangen zat.

Er stond verlaten op 't houten schab
een blauwe vaas, maar de anjer was lang verdord.
Nooit zag ze de notelaar nog vol sap
en ze gaarde geen margrieten meer in haar schort.

Ze kweekte, dacht ze, een bloem onder glas,
een zeldzame orchidee of een waterroos,
maar nooit sprak ze uit wie de minnaar was
voor wie ze de nacht dezer kluis verkoos.

[p. 514]

 

Vóór dageraad stond zij bij 't nauwe hok

 

waar de parochiepaap haar de Hostie bracht.

 

Dan smolt in haar mond als een sneeuwen vlok

 

't Brood dat God haar had toebedacht.

 

 

 

Dan knielde zij voor een vlietend licht

 

dat over de vloer verschoof met poedergoud.

 

Er hing geen Spiegel, maar haar aangezicht

 

had door een smal raam de glorie beschouwd.

 

 

 

't Lichaam werd sinds jaren hier ingebouwd

 

en zij keek zich blind op de wand

 

en zonder kalender was ze, wie weet, hoe oud!

 

Maar soms schoot zij zelf in laaiende brand.

 

 

 

Dan zegende zij dit verdoken beluik.

 

Men vergat ze in de woelige buurt.

 

Ze leefde met klok en kruis, kast en kruik,

 

met hemelse wijn die nooit verzuurt.

[p. 515]

De milde geneesheren

Omdat zij physica studeren
de kracht van wortel en plant
en behendig diagnostiseren
kwaal van huid en ingewand,

omdat zij bast en sap van kruiden
brouwen tot medicijn
en oordelen wat stenen beduiden
die zij rapen in de woestijn

en omdat zij zich vóór de keizer kruisen
in de naam der Allerheiligste Drie
's avonds als de fonteinen ruisen
aanbidden op de rechterknie,

omdat zij gebroers hun bloed vergieten
(lijk men zegt) onder Diocletiaan
en men ze op blauwe mozaïeken
altijd naast elkaar ziet staan:

om deze redenen noem ik ze beide
Cosmas en Damiaan in de canon der mis
als wij samen de Artsenij bereiden
die voor de hemel is.

Ja! zo hoog worden zij verheven
niet om perkament en doktoraat
en er zijn geen dissertaties gebleven
waaronder hun handtekening staat.

Maar zij verzorgen u geleerd en geduldig,
en wat gij niet vermoedt,
gij blijft hun geen ereloon schuldig:
dat houden zij God tegoed!