Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 498]

Carel Swinkels
De persconferentie

Op de dag dat Mr. P.F. Moker, de nieuwe president-directeur van de Verenigde Himalaja bedrijven, terugkeerde van een zakenreis naar Amerika, kregen de hoofdredacties van ‘De Nieuwe Ster’ en ‘De Heraut’ hun eerste invitaties voor een persconferentie.

Lorree van ‘De Nieuwe Ster’ bekeek de invitatie een tijdlang en schudde daarna het hoofd.

Vervolgens nam hij een woordenboek en zocht het woord conferentie op.

1)	Beraadslaging, zag hij staan, samenkomst van diplomaten of van 2 of meer zakenlieden.
2)	een gemeenzame godsdienstige toespraak.

Lorree dacht een tijdlang na over beide mogelijkheden. Na enige tijd verwierp hij de tweede. Per slot van rekening was het een invitatie van Himalaja en als hij er eens dieper over nadacht, kon daar nog lang niet iedereen op bogen. Hij zou wel eens willen weten of ‘De Heraut’ ook was uitgenodigd. Wàt het ook worden zou, het was in ieder geval een beste primeur, waar Verhoeven van óp zou kijken. Hij schoof zijn stoel achteruit en wilde juist een sigaar op gaan steken, toen de telefoon ging. Lorree stak eerst de sigaar aan, snoof de rook behaaglijk op en nam daarna de haak van het toestel.

- Hallo, zei hij. Hoofdredactie ‘Nieuwe Ster’.

- Oh Lorree, ben jij daar, hoorde hij een stem. Je spreekt met Verhoeven. Ik wilde eens vragen: heb jij misschien ook iets van Himalaja gehoord?

- Hoezo? zei Lorree kregel.

- Och, zei Verhoeven, en Lorree meende iets van triomf in zijn stem te horen, ik ben uitgenodigd voor een persconferentie door de nieuwe directeur.

- Oh, zei Lorree haastig, daar ben ik ook bij uitgenodigd.

- Mooi, zei Verhoeven, ik wou je even vragen: weet jij precies hoe het toegaat bij zo'n gelegenheid?

- Wel, zei Lorree, die zichzelf trachtte vóór te blijven met denken, het is een conferentie, een beraadslaging van zakenmensen...

- Dus het moet gewoon verslagen worden? zei Verhoeven.

- Ja, zei Lorree, als je het zo noemen wilt.

[p. 499]

Hij wachtte even en kreeg toen een uitstekende inval.

- Eigenlijk, zei hij, had ik iemand van de stadsredactie willen sturen, maar de president heeft mij persoonlijk uitgenodigd en een topman van Himalaja kun je slecht passeren, vind ik.

- Ja, zei Verhoeven, dat is zo, daar heb je gelijk in. Tot ziens dan, zullen we maar zeggen.

Lorree en Verhoeven bereikten vrij kort na elkaar het hoofdkantoor van de Verenigde Himalaja bedrijven, Verhoeven te voet en Lorree met een taxi. Zij hadden beiden hun haar laten knippen en Verhoeven had bovendien zijn nieuwe parelgrijze hoed opgezet, hoewel hij het daar eigenlijk iets te warm voor vond. Lorree daarentegen had zijn beige plusfourpak aangetrokken, daar hij meende dat sportieve kleding in een zakelijk milieu altijd een prettige indruk maakte.

Toen hij boven uit de lift stapte, zag Lorree Verhoeven in gesprek met een lange man, die aan een vermoeide giraffe deed denken. Lorree kuchte, stopte een veter in zijn schoen en zag toen dat de lange man op hem afkwam.

- Visser, parsjaf, zei de man, terwijl hij zijn hand omhooghield alsof deze onmiddellijk daarna op de grond zou vallen.

- Lorree, zei Lorree, hoofdredacteur van ‘De Nieuwe Ster’, doch dit scheen de lange man te ontgaan. Hij keek vaag over Lorree in de verte. Toen hij dat een tijdlang gedaan had, liep hij door naar een grote deur. Hij klopte erop en stak het hoofd met onverwachte oplettendheid vooruit. Onmiddellijk daarna werd de deur van de binnenkant geopend. Er kwamen enige lachende en druk pratende mannen uit, die op de drempel allen een blonde, kalende man de hand drukten. Toen zij weg waren, kwam vanachter de kalende man een klein mannetje te voorschijn met een kuifje.

- Heren, zei hij, terwijl hij Lorree en Verhoeven dichterbij wenkte, en het gebaar voltooide door op de kalende man te wijzen: Dit is de nieuwe president-directeur Mr Moker en ik ben Raas, zijn secretaris. Mijnheer Visser heeft U zeker al ontmoet? Hij is onze perschef.

Toen zij eenmaal zaten en een glas sherry gedronken hadden, was het alsof de heer Moker zich het bezoek van Lorree en Verhoeven langzaam bewust begon te worden.

- Als ik mij niet vergis, zei hij, komt U hier voor een krant, maar wat is dat voor een krant, als ik vragen mag?

Er viel even een pijnlijke stilte. Daarna ging de lange man naar de kleine en die op zijn beurt naar de heer Moker. Het duurde even voor de spanning brak. Daarna stond de heer Moker op en begon te lachen.

- Heren, zei hij, het spijt mij oprecht, maar ik kom uit Arizona. Ik ben een vreemdeling uit de Grand Cañon.

Verhoeven nam een blocnote uit zijn binnenzak en begon te schrijven. Lorree keek aandachtig.

[p. 500]

- Ik geloof, zei de heer Moker, dat ik U dat het best kan demonstreren. De heer Visser is mijn paard en de heer Raas is mijn vijand de sheriff.

Lorree keek naar Verhoeven.

Hij besloot ook maar een papier te nemen, maar bleef midden in het gebaar steken.

Voor zijn ogen zag hij hoe mr. Moker de heer Visser aan zijn revers begon te trekken om hem vervolgens op zijn knieën op de grond te duwen.

Daarna ging de president-directeur schrijlings op de rug van de perschef zitten.

- Get along little doagie, zei hij, zijn jasje dichtknopend. I'll give you thirty seconds, sheriff.

Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jas en hield die daarna omhoog, zoals men dat wel ziet in gangsterfilms.

Eén moment keek Lorree de president in de ogen. Hij lachte en Lorree wilde begrijpend teruglachen, toen hij het eerste schot hoorde en nog net het kuifje van de heer Raas zag wegschieten onder de tafel. Toen hij omkeek zag hij Verhoeven in gebukte houding naar de deur rennen en hoewel hij zich één moment afvroeg of hij dat wel kon doen, was hij toch blij dat hij Verhoeven even later nog kon volgen, toen een kogel rakelings langs zijn stoel het hoofd doorboorde van een borstbeeld van Bernard Brinkel, de befaamde grondlegger van de Verenigde Himalaja bedrijven.

De beschouwingen die later in ‘De Nieuwe Ster’ en ‘De Heraut’ verschenen naar aanleiding van de eerste persconferentie bij de Himalaja bedrijven, vertoonden op vele plaatsen punten van overeenkomst.

‘De Nieuwe Ster’ begon met te constateren ‘dat deze nieuwe vorm van contact tussen pers en grootbedrijf alleszins was toe te juichen’, terwijl ‘De Heraut’ zijn instemming betuigde met ‘het sympathieke initiatief van de nieuwe president-directeur om ook de courantiers een kijkje achter de schermen te gunnen.’

Vervolgens was in beide bladen na ‘een eenvoudig rekensommetje over het stijgen der productie’, een passage gewijd aan Amerika als ‘het land der onbegrensde mogelijkheden’, en tenslotte had Lorree ‘een blik in de toekomst’ geworpen, door de hoop uit te spreken ‘dat het thans gelegde contact tot in lengte van jaren bestendigd zou blijven.’

Verhoeven daarentegen had een blik laten vallen op het verleden, en hoewel Lorree dat nog wel begrijpen kon omdat ‘De Heraut’ graag voor conservatief doorging, wist hij toch niet goed wat hij denken moest van de eindzin die daar op volgde.

‘Onwillekeurig’, had Verhoeven daar namelijk geschreven, ‘dringt zich tenslotte de vraag op, welke hechte banden reeds gegroeid zouden zijn als de te vroeg gestorven Bernard Brinkel dit initiatief zelf nog had mogen nemen, maar als wij even op deze vraag doordenken, komen wij vanzelf tot de conclusie dat het hem bij alle drukte die hij gekend heeft, waarschijnlijk tóch door het hoofd geschoten zou zijn.’