Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103


Jan Veulemans Rijndal De tunnels eten de treinen op. Zon zeggen de wijngaarden en er loopt een kind al uren langs de rivier. Er is geen verliefdheid als van de wind die om witte schepen giert, en geen groen is groen als het oevergras dat schelms bergopwaarts tiert.
[pagina 627]
Wat eenmaal burcht en boeman was in wankele toren en puin. Hoe sterk is een hart? Het wordt verrast bij een scheepsfluit die door de nevel tast of een vogel die trilt in een kruin. De aken leggen een grillig spoor in de stilte als van glas, en het licht dat naar de middag wast wordt van honing en ivoor. Het kind dat langs de oever liep draagt zijn lied naar een heuveltop. Alleen de tunnels zijn zwart en diep en eten de treinen op.
Verkennen Zie, wij ontwaken: oliezon op het raam; gij vindt een nieuwe naam voor het licht dat wast aan de daken. Ik tast naar de morgen, bemin uw besterd gelaat dat op de drempel staat van spel en zorgen. Doch de vierkante uren staan hard aan de bedderand; verdrietig verlies ik uw hand: gij weet wat de dag kan duren. Een landschap breekt open, 't dorp wordt weer clownerie van gisteren. Ik lach, want ik zie uw angst uit de kamer lopen.