Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 104

[p. 15]

Blanka Gyselen
Lied voor morgen

Zing de aarde
zing nog niet haar dood
zing haar dans rond de zon niet ten einde
zing de lof van 't onzichtbare zijnde
zing de kern van de dingen
bloot

keel
die de ether vervult
zwerm van begrippen en termen
t.v. mond achter de schermen
luidsprekend ongeduld

voor het oog
dat geen oog ooit zag
voor de stem
de stomste der monden
voor de God van de zevende dag
die Zijn schepping ‘zo schoon’ heeft bevonden

zing de cel
die oneindig versplijt
zing 't atoom
uit uw denksom geboren
zing uw stof
tot onsterfelijkheid

[p. 16]

 

de geluidsmuur door van Zijn horen

 

zoek de golflengte op van Zijn rust

 

zoek Zijn ruimte af met uw raketten

 

dwing naar uw zwaartekrachtwetten

 

Hem

 

zingend

 

terug naar uw kust

 

 

 

naar het aards paradijs van uw macht

 

't Hiroschima

 

- waarom niet -

 

van morgen

 

dat Hij binnen zichzelve geborgen

 

aanschouwt

 

hoe Zijn beeld wordt verkracht.

 

 

 

Als uw wil

 

dan Zijn oer-wil ontmoet

 

als uw geest

 

aan Zijn Al-Geest zal raken

 

als Zijn mond

 

die ooit sprak

 

‘het is goed’

 

Zijn walg op uw lava zal braken

 

 

 

en huiverend wendt Hij zich af

 

zing Hem uw nieuwe planeten

 

zing de triomf van uw weten

 

boven uw massagraf.

 

 

 

Dàn: wàcht...

 

 

 

Op uw kolkende korst

 

wordt verstarrend

 

het vocht uit Zijn ogen

 

misschien door de gulp van uw dorst

 

elkaar parende

 

aangezogen

[p. 17]

 

bevrucht dan één eeuwigheidszaad

 

nog het sperma van uw vernieling

 

zing de foeutus

 

zing het wordend gelaat

 

zing die spiegel

 

Zijn laatste bezieling

 

 

 

want àl wat nu

 

uit u

 

naar Hem

 

binnen uw stalen longen

 

zijn doodsstrijd heeft uitgezongen

 

wordt misschien nog gered

 

wordt

 

straks

 

stém

 

 

 

wordt moederloos

 

klank voor de kreet

 

nu het eeuwig kind rijst uit uw puinen

 

en tussen verpulverde kruinen

 

zijn woestijnparadijs

 

betreedt

 

 

 

en stamelend

 

in stembegin

 

de aarde opnieuw gaat roemen

 

aan krengen

 

aan dode bloemen

 

krimpt zich Gods schepping

 

in

 

 

 

en het kind

 

zingt zijn groei aan het gras

 

het drinkt

 

uit de kinkhoorn der nachten

 

zijn echo

 

zijn diepste gedachte

[p. 18]

 

want nog eer

 

in een regen van as

 

op een vliegende schotel

 

de slang

 

straks tussen rottende blaren

 

de vrucht van het God-evenaren

 

reikt voor zijn ondergang

 

wervelt de Oer-Stem zich bloot

 

en los van de scheppingsgrenzen

 

tilt zij het kind - in de mensen

 

binnen

 

het Woord van de Schoot...

 

 

 

Dan laat Zij het los voor zijn lot:

 

en de stem zal onsterfelijk roemen

 

zal robot

 

én motoren

 

doen zoemen

 

tussen krengen

 

en dode bloemen

 

op het eeuwigheidsritme

 

God