Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 104

[p. 385]

[1959/7]

Jac. Schreurs M.S.C.
Gebed om deernis

Een vroegere aarde, Heer, zag U door haar loof
Als pelgrim trekken van poort tot poort,
Vergeten zielen ontmoeten in hun geloof
En de dag met hen zien uitgaan onder wingerd en linde;
Dat was toen de wereld U blijkbaar nog zinde,
Zijn brood U nog smaakte, uw meeslepend woord
Zonen van hun vaders, dochters van hun moeders verwilderde,
Toen Angelico uw milde aanwezigheid schilderde
En men gasthuizen voor U bouwde in straat na straat.

Thans wordt Uw stem niet meer zó vernomen
Dat wij van U opzien, denken te dromen,
En U, zoals eertijds die brave Romeinse soldaat,
In armen, zieken en zondaars herkennen.
Daarom geloof ik dat wij aan nieuwe symbolen
En nieuwe namen van U moeten wennen,
Aan een verschijning met ogen als gloeiende kolen
Misschien, een anachoreet met slepende baard,
Een profeet misschien die zijn woorden spaart
Uit noodzaak of berusting en die schuil
Ging in deze wildernis van glazen cylinders,
Betonnen kubussen en metalen diagonalen -
Een wereld waarin het zwaar valt adem te halen:
De hemelen grijs, de rivieren vuil
Van afval; de lucht vol huiveringwekkende vlinders,
Vol lachbuien van gieren, beeldgeworden kreten
Van onmacht; de nacht, één verblindende brandgloed
Van leugens: uw geboden, verlogen strandgoed

[p. 386]

 

En de drempels van uw beloften versleten

 

Onder de voeten van uw zielige strompelaars, de doden.

 

 

 

Het raadsel dezer wereld, Heer, brengt ons van de wijs

 

En de vrezenden onder ons vragen: waar is hij gevloden,

 

Die God zo ver? - of geven verscheurd door hun noden

 

De nood aan uw reddende aanwezigheid prijs;

 

Grote dingen worden niet meer van U begeerd,

 

Geen sneeuwval van Engelen meer op onze handen -

 

Slechts nu en dan een nadrukkelijk teken van leven,

 

Ik noem maar: een prentbriefkaart door U onderschreven

 

Van het Kremlin, het Pentagon, van Parijs of Londen...

 

 

 

Maar misschien dat er, onder de volken der aarde verloren,

 

Nu spoedig ergens een mens opstaat,

 

Een kleurling, een kind misschien,

 

Met al het speeksel waarmee Gij zijt bespogen

 

Op het gelaat,

 

Met ùw doodsnood in de ogen

 

En dat dan, in een oneindige deernis herboren,

 

Allen U kennen zullen en gans toebehoren.