Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 106

[p. 322]

Paul Rogghe
Nooit

Nooit bad ik op een berg alleen
En wist ik dat aan mij verscheen
Een Jezus die met open hand
Mij wees de weg doorheen het zand,
Doorheen de mist, doorheen 't moeras,
Die leerde hoe ik mij genas
Van twijfel en van wankelmoed,
Van hijgen en onrustig bloed.

Ik bleef alleen diep in het dal
Ternauwernood, met hoop en al,
Een langoureuse troubadour,
Die zwervend op zijn liefde zwoer
Als enig doel, als enig pand,
Die op zijn hartstocht bleef gebrand,
Maar onverhoord of misbegrepen,
Nu uitgedaagd, verleid, gegrepen
Dan weggetrapt of wreed gehoond,
In wat hem dierbaar steeds bewoont.

En nergens zal ik eenmaal vinden
Een vlucht, een heil, een zacht verblinden
En als ik heel alleen zal staan
Op enen berg met mijn ontdaan,
Met mijn ontwricht, gekneusd geweten,
Met al mijn zinnen ongemeten,
Heer, leer mij hoe ik leven moet
Voor ik mijn liefde laat voor goed.