Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 188]

Eric de Preester
De mislukte zelfmoord

Moeizaam kroop hij de berm op. Halfweg bleef hij met zijn voet in een geniepige uitloper van een braamstruik haperen. Nijdig beet de slinger door zijn dunne nylon sokken. Hij vloekte gelaten, staakte zijn klauterpartij. Hij graaide zich vast in het hooierige gras, hief zijn been omhoog en schudde de braamarm eraf. Hijgend klom hij verder.

De twee rijen rails lagen als roestige slangen met witte buiken te blinken in de zon. Hij moest even met de ogen knipperen eer hij de schittering kon verwerken. Zijn linkeroog, dat altijd het zwakst geweest was, traande. Hij haalde zijn zakdoek uit zijn jas, wreef de vloeistof weg. Nu liet ook zijn ander oog nog wat vocht los.

In de weide naast de spoorweg lagen enkele koeien te herkauwen. Bij één der dieren droop er wat groen schuim uit de bek. Verder achter een mengeling van bomen, struiken en wijmen ontwaarde hij een steenbakkerij. Een man met naakt bovenlijf duwde een wagentje voor zich uit.

Plotseling: een rateling, een metalen knal, een doffe slag en dan weer stilte.

Hij voelde zijn hart dansen in zijn borstkas, zweet schoof over zijn gezicht naar beneden. Nadat de angstschok door zijn lichaam gegaan was, keek hij op en zag de seinpaal staan. En meteen drong het tot hem door waarvoor hij hier gekomen was: hij zou zelfmoord plegen. Nee, het leven was hem geen kik meer waard nu zijn vrouw hem verlaten had. Daarom was hij deze avond na de kantooruren niet naar huis gegaan zoals gewoonlijk, maar was hij hierheen getrokken. Nee, hij kon deze keer niet terugkeren naar die neerzuigende eenzaamheid bij hem thuis en dat lege bed waarin nog alleen haar zwakke lichaamsgeuren tussen de lakens hingen.

Zelfmoordgedachten fladderden trouwens reeds meer dan een maand door zijn hersens. Ja, op de avond zelf dat hij vergeefs op haar gewacht had, was hij reeds van plan geweest om er een eind aan te maken. Maar hij had toen gehoopt dat ze nog zou opdagen, alhoewel hij instinctief aanvoelde dat ze met een andere in bed gekropen was.

Een voor een had hij de verschillende zelfmoordmethoden gewikt en

[p. 189]

gewogen. Gas en slaappillen vond hij zo verwijfd, zo kinderachtig. Je rukt de slang van de fles of neemt een flinke portie tabletten en gaat liggen. 's Anderendaags of een paar dagen later vinden ze je zo doodeenvoudig dood alsof je nooit bestaan hebt. Nee: hij wilde het spectaculairder doen. Een boeddhistische zelfmoord dan? Hij had nog een paar liter benzine in de reservoir van zijn scooter. Hij zou die kunnen aftappen in een blik. In het midden van de straat zou hij dan knielen, de benzine over zich uitstorten en zich daarna met zijn eigen sigarettenaansteker in lichterlaaie zetten. Maar dat vond hij nu juist een beetje té spectaculair. Daarenboven werd hij reeds misselijk bij de geur van verbrande haren alleen. Dan een snelheidsdood: aan het stuur van een sportwagen je schedel tegen een boom aan scherven rijden. Maar hij had geen Jaguar of Ferrari, kon zelfs niet eens een auto besturen. Ja... en als de anderen je dan bij stukken en brokken uit je wagen halen, weten ze nog altijd niet of er sprake is van een ongeluk of een zelfmoord. En hij wilde er geen twijfel over laten bestaan... Een sprong uit een hoog gebouw dan? Zo domweg op de straatstenen te pletter storten voor een paar gillende dametjes en dan met gemalen benen en armen nog wat nakreunen. En wie weet misschien nog de val overleven?... Nee: het moest efficiënt gebeuren. Een duik in het water dan? Hij kon niet zwemmen: weinig kans op overleving. Maar na drie weken kom je dan boven met een buik als een zeppelin en stoot je een schipper aan de kant met een schijnheilig gezicht. En er komen mensen naar je stinkend kreng kijken die dan weer walgend en gissend vertrekken. Nee: dat was vernederend. Zo was hij dan tenslotte bij de trein aangeland. Het zou snel, modern, accuraat en sensationeel gebeuren. Daarenboven zouden zijn vrouw en haar minnaar onmiddellijk bij het drama betrokken worden, want hij zou de trein uitkiezen waarin zij zich zouden bevinden. Om helemaal zeker te zijn had hij nog eens geïnformeerd in het station. ‘Ja, meneer, om kwart, eigenlijk om zeventien over zes komt de semi-direct uit Brussel hier aan’, had de kaartjesknipper gezegd. En nu stond hij hier. Hij had de plaats goed gekozen. Vanuit die bocht zou de trein komen aangestormd en op het ogenblik dat de machinist hem zou bemerken, zou het te laat zijn. Maar hoe laat was het reeds? Al veertien over zes. Het werd tijd dat hij ging liggen: de trein mocht eens een paar minuten vóór zijn.

Opeens werd hij er zich van bewust dat hij hevig transpireerde. De eerste druppels hadden reeds zijn boord bereikt. Onder zijn oksels was zijn hemd doorweekt, zijn dijen plakten aan elkaar en zijn voeten zwommen in zijn schoenen. Met zijn zakdoek trachtte hij het zweet op zijn gezicht in te dijken. Het zouterige vocht prikkelde de scheerwondjes op zijn

[p. 190]

keel, deed zijn ogen opnieuw tranen. Hij moest gaan liggen... Hij zuchtte. Ergens grinnikte een ekster. Met zijn schoen duwde hij een grintsteentje in de grond. Hij moest gaan... De twee paren rails brachten hem even in verwarring. Och ja: de tremen rijden ‘Engels’, dus links. Deze sporen waren het. Alle twijfel was uitgesloten. Hij plaatste zijn voet op het uiteinde van een dwarsligger. Hij aarzelde, keek om: sloeg er hem niemand gade? Nee. Nu bevond hij zich tussen de rails. Hij bette opnieuw zijn voorhoofd. Hij moest... Moest man zijn. Nu! Zijn kleren weekten zich vast aan zijn lichaam. Hij bukte zich, zocht met zijn handen steun op de spoorstaven, trok ze haastig terug. Wat hadden ze warm! Hij tastte nog eens opnieuw. Toch... met zijn zakdoek erop zou het wel gaan. Aandachtig streek hij het natte vod uit over de rail. Daarna ging hij liggen op de dwarsbalk, het ene spoor in zijn nek, het andere onder zijn achillespezen. Hij sloot even zijn ogen. Toen hij ze weer opende, zag hij twee zwaluwen op de telefoondraden zitten. Witte wolkenformaties hingen als monsterachtige condensatiestrepen tegen de blauwe hemel geplakt. Kleine plukwolkjes waren eraan vastgeklonterd als vervroren sneeuwvlokken. Zou er daarboven ergens een God en hemel zijn?... En indien niet?... Hij lag als in een stoombad. Zijn borst scheen te verdampen. En indien niet?... Dan zou het vandaag met hem gedaan zijn... Maar daar móest nog iets zijn na de dood, want dit leven was te ontgoochelend, te wreed, te monsterachtig. O walg, was dàt leven?! Eerst je lieve jeugd lang blokken, daarna vijfenveertig uren per week kantoor met de kritische blik van je chef in je nek en dan... ja, dan loopt je vrouw er nog vandoor. Dat heet gat! Hij had het trouwens kunnen voorzien...

Opeens begonnen de rails te zinderen alsof er elektriciteit doorliep. Hij was daar, schoot het door zijn hoofd. En hij lag op de goede rails. Heimelijk had hij nog gehoopt dat... Maar nee. Ook de staaf onder zijn enkels begon te trillen. Toch hoorde hij hem nog niet. Het zal waarschijnlijk een diesellocomotief zijn, meende hij. Het zweet liep in straaltjes over zijn gezicht, de kramp beet in zijn nek, zijn zitvlak was nat alsof hij in zijn broek gedaan had en onder zijn benen gloeide de rail.

De spoorstaven begonnen te daveren alsof ze uit hun bouten wilden springen. Een ingehouden ratelen en zoemen sloeg om de bocht. En hij bleef liggen in zijn zweetbad. Zo kalm alsof het laatste bloed uit zijn lichaam gevloeid was wachtte hij op de dodende flenswielen. Hij verwonderde zichzelf over zijn stoïcijnse roerloosheid. Wellicht waren het de enkele glazen bier die hij in De Reiziger gedronken had die zijn angst voor de dood doofden...

[p. 191]

Plotseling klonk aanzwellend en wegstervend als het trompetten van een olifant het klagende waarschuwingssignaal van de machinist. Deze onverwachte klank deed hem losveren van de rails. Lafaard! aan handen en voeten moest je je vastgebonden hebben aan de spoorstaven, hamerde het door zijn pijnlijk hoofd. Terwijl hij overeind krabbelde, sloegen de remmen krijsend aan. Verblind door de zon aarzelde hij een ogenblik alvorens uit de rails te springen. Op hetzelfde ogenblik maaide de geelgestreepte snoet van de diesel hem weg. Een vijftigtal meters bleef hij over de bumper gekwakt hangen, daarna viel hij vermorzeld tussen de sporen.

De bestuurder spronk fluks uit zijn cabine en ging met de conducteur op zoek naar het lijk.

‘Dat is nu al de tweede aap die het ons deze maand lapt, Henri.’

‘Zou er nog iets aan te repareren vallen?’

‘Ie is in moes!’

‘Dan trekken w'er hem vanonder en rijden direct verder naar het station, want anders krijgen we nog de expres op onze staart.’

‘Vooruit dan maar.’