Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 307]

[1965/5]

Paul Snoek
Serenade

Gij die mij leest, vergeef mij en vergeet
het woord dat speelt in deze serenade.
Vergeef mij op mijn erewoord en weet,
in elk gedicht, ik gok bij gods genade.

En zou ik u opnieuw bekoren later,
verdrink me in een leeggedronken glas
of spoel me als een wijnvlek weg met water,
of liever, zeg dat ik doorschijnend was.

Maar weet, dat na de weelde met het woord
een eenzaamheid ontstaat, een droeve schade
die elke dichter als een echo hoort;
na elk gedicht, hij rilt bij gods genade.

[p. 308]

Vierde gedicht voor Maria Magdalena

Je ogen smelten in hun duister licht.
Je koude haar is een doorwaadbaar weefsel
en op je nauwelijkse lippen ligt
de oude dauwglans van je lauwe speeksel.

Je siddert en uit trillingen bestaat
je naakte slaap. Bijna alsof je luistert
of aan mijn niemandsmond een kus ontstaat
en ik mijn adem in je adem fluister,

of huiver met mijn lippen aan je hals
en aan je borsten, de gebenedijde,
terwijl ik in je lichaam vloei, zoals
een weinig wijn verdwijnt in rode zijde.

[p. 309]

Vijfde gedicht voor Maria Magdalena

Van je eerste tot je laatste lichaam,
liefste, laat mij al de minnaars zijn.
Eerst de jonge danser, zacht en eenzaam
die je speeksel zoekt en drinkt als wijn.

Later de gevreesde die zijn mieren
jaagt van hoer naar hoer, tot onze schade.
Soms de sterke met verstilde spieren,
hemelsbreed van blijdschap en genade.

Laatst de vader die het zaad zal dragen;
van je vrucht, de vruchteloze pijn,
en aan al je lichamen zal vragen:
liefste, laat mij de geliefde zijn.