Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 414]

Jean-Marie de Smet / Zesmaal herfst

1

Houtvester komt. Het grijs het hout
de dagen. Zijn ruige stappen
dragen schrammen traag en zichtbaar
mee. De bijl bestaat. Hoort hoe

zijn handen. Het sterven onder zegening
het lot van velen: stemmen ver
verwijderd op de brede lippen van
plant en dier en volk. Huilerig

het bloed, honend koud in schriele
schors. Noodweer. Nu zal nooit.
Of weer. Als alles zee en gouden
schede, kraaien de modder weggevreten.

[p. 415]

2

Waait het warme van haar ogen,
opent zich de tederheid, smeulend
ligt haar pijn. Adem, stilte van haar
mond. De grote opening van de winter

waarin de kinderen verdwijnen. Later.
Voor wie de koude optrekt voor het vuur,
die altijd jong en krachtig als konijnen.
Strijd en sterven, razendsnel bewegen zich

de cellen. Wij die achterblijven in dit huis,
wij die de avond horen vallen. Alsof wij weten.
Alle woorden toegedekt, wij dicht bij elkaar,
haar warmte nog om mijn lenden waait.

[p. 416]

3

‘Dit leven’. Zo dwaalt mijn
stem door weer en wind. Wie
komt nog uit zijn kleren.

Mijn kind, wat jij hier vindt
is leeg, de lege bolsters van
de zomer. En schrille schaduw

van kastanje. En stilte die
te pletter valt. Het leven
prijsgegeven. ‘Dit zaad’.

[p. 417]

4

Laat op de dag keert haar licht tot laat
in de nacht. Tot dieper het dieprood
karmijn haar omarmt. Vagelijk het

stervensuur genaderd, nodeloos tot taal
en verwantschap geroepen in de keerkring
van wat eenmaal geschapen, eenmaal tot bloei

gebracht. Staarogen door stilte gedwongen.
Later, veel later de zee aan haar einder,
bezworen het wankel en waaiziek strandjutters-

lied aan haar koude versteende kust.

[p. 418]

5

Waar in de roerloze verte
van haar ogen de zee begint.
Waar op het dalend tij van haar ritme
de toonhoogte van haar stem beweegt.

Witter haar taal
in de holte van haar warmte.
Waar de branding verstilt
in de koelte van haar hand.

Waar eindeloos haar lichaam
op de golfbreker, één groot ogenblik
leeft en kreunt en weer wegebt
uit dit koud keerkrommig bestaan.

[p. 419]

6

Haar stem in haar alleenzijn, de
klank van brouwig braaksel
jachthoren in oktober. De langzame
lijdzame schaduw van de winter

op de buigzame gletsjer van haar buik.
Haar alleenzijn moedeloos en machteloos
haar lijden. Opgestapeld verdriet tussen
haar ogen en tandeloos de dagen

en de begeerte. Haar lijf, een vraag
naar eindeloze met trage geluiden
gebeeldhouwde liefdegedichten. Hoog
op de vlucht van dit leven afgeschreven, uitgezweet.