Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 593]

Wim Willems / Door een vlies van vergetelheid

Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas

Soms viel de maan van tussen het opensplijtende wolkendek steil als door een keldervenster met een glaskoude schittering in de vreemde, blinde staar van de gebroken ogen. Voor een ondeelbaar ogenblik stond de wereld dan stil, een hallucinant belicht sneeuwlandschap dat tijdloos kil en helder een bijna te volmaakte omgeving vormde voor het in een vreemde kronkeling liggende lichaam tussen de spookachtig als in doodstrijd verstard kronkelende bomen. Alles was bewegingloos, een oud schilderij. Alleen de koude gloed in de ogen gloeide op en glimmerde weg naargelang de wolken van dun tot blindlicht en opnieuw tot nevel verglijdend onder de ronde volle maan als een eenzelvig-trage engelenschaar voorbijschoven.

Het was stil in het woud, geen tak kraakte, er was geen wind, geen bladgeritsel. De dieren lagen met ingehouden adem en bang-hijgende harteklop in hun schuilplaats, in angst verstard, doodstil en wachtend, alsof één van hen opnieuw als in het oerbegin de eerste beweging moest maken om de tijd een enige kans te bieden zichzelf in te halen. Maar hij bestond niet meer, alsof zijn wenteling zich abrupt en wezenloos had afgemaakt in de intense starheid van het lichaam, waaronder zich nu een langzaam groeiende donkere vlek begon af te tekenen in de witheid van de sneeuw.

De schittering in de ogen was er een van haat, afgrijzen, nuchterheid en toch ongekunstelde, naïeve verbazing, tegelijk ijskoud en stom als de grijze blik van een vis en warm, teder-onbevangen als die van een kind. Of was het de verbeten, floerse lijn van de lichtjes geopende, dunne en strak gespannen lippen die het gezicht met een waas van levensvreemd, misschien hemels verdriet toedekte?

Een hand had krampachtig zijn weg gezocht naar een kleine, roestig bruinzwarte vlek in de bleekvuile bontmantel, die in onregelmatige plooien om het lichaam viel, terwijl de lange, dunne vingers van de andere zich krampachtig-verstijfd in de sneeuw hadden opgericht om de dof-blauwe metalen glans van een pistool. De ietwat in doodskramp opgetrokken benen vormden een vreemd gebogen hoek met de onregelmatige lijn van voetsporen die zich oploste in het schemerdonker aan de rand van de open plek waar het woud ineens, te abrupt donker werd, als liepen de sporen terug tot de

[p. 594]

duistere vergetelheid van een aan het lijk totaal tegengestelde wereld, waaruit het zich blijkbaar om de een of andere uit vervreemding geboren angst had willen losmaken. Het was alsof het in de langzame, achteroverwentelende val vlak na het schot plotseling was bevroren, tot ijs en glas en steen was verstijfd, als had het zijn voortijdige, ultieme beweging door de een of andere vage bestemming niet mogen afmaken.

Opnieuw leek de wereld stil te staan toen uitrafelende wolkenslierten zich in een langgerekte wig om de maan sloten waarvan het licht tegen de floerse inktzwarte hemelkoepel in concentrische cirkels uitdeinde die in de punt van de wig werden uiteengedreven door de verblindende schittering van Venus, plotseling als een ontzaglijke diamant van wit vuur in haar val uit het floerse niets in het v-teken van de wolken door een of andere kracht gestuit. Voor een ogenblik van intense stilte verkeerde alles op de open plek in een voor de dood te zuiver en gebalanceerd evenwicht met zichzelf, leek de bijna ronde plaats tussen de bomen, die stonden als wachters in de kou, in slaap bevroren en verblind, een uiteindelijk oord van veiligheid en rust en passieloze vrede voor het in de sneeuw vergeten lichaam.

En ineens, net toen de wig van wolken onder de maan schoof en het woud onder een grijze mantel van uitzichtloze duisternis bedolf, stiet de hartverscheurende, triomfantelijke schreeuw van een wolf in de verte door de serene stilte van het woud, de bomen kwamen uit hun bevroren slaap overeind en kraakten als instinctief opnieuw ineen onder de duistere, beklemmende dreiging. Overal was geritsel van takken en knisperde de sneeuw onder de scharrelpootjes van dieren, vertwijfeld op zoek naar een betere schuilplaats. En weer huilde de wolf lang en hartverscheurend, vlakbij nu, de schreeuw groeide langzaam en hoog uit tot bijna zingend geblaf, zonk zinderend neer tussen de steunende kruinen en stierf uit.

Laag tussen de stammen rond de open plek hingen drie, zeven, een ontelbaar aantal paren grote, groen en gele, koortsig bloeddorstige ogen, tanden glommen scherp en wreed in de kaken, hongerkwijl droop dampend in de sneeuw. Plotseling trad traag en sluipend van tussen de bomen een gedaante, een monster bijna te groot voor een wolf, op de open plek tot op enkele meters afstand van het roerloze lichaam. Hij stond doodstil, de forse voorpoten strak onder de brede borst, de dikke grijs-zwarte vacht mat-glanzend in het vage schemerige door wolken gefilterde maanlicht, snoof met trillende neusgaten, richtte ineens de machtige kop op zodat zijn romp als in extase voorover helde op de poten, stiet opnieuw zijn langgerekte kreet uit waarbij hij bij elke blaffende ademstoot zijn kop hoger uitstrekte alsof hij triomfantelijk en wreed tegen de maan schreeuwde, en liet, terwijl zijn kreet langzaam uitdeinde, zijn kop net boven de sneeuw hangen, lichtjes door de

[p. 595]

voorpoten zakkend, glurend naar het lichaam voor hem.

Een ogenblik dat eeuwen leek te duren was het ijselijk en dwingend stil. En dan, als op een plotseling en onhoorbaar bevel, stortte de horde van alle kanten tegelijk vooruit voor een helse, extatische, bloederige orgie.