Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 341]

Gwij Mandelinck
Gedichten

Zodra wij met de spanen roeien

Zodra wij met de spanen roeien aan de randen
van moerassen voelen wij wat in ons gist;
het is de adem niet van waterdieren die ons verder draagt:
in een bel van gas strijk ik de klaarte van de nachten aan.

Varend onder lage takken raad ik soms een trillen
als van webben om mij heen; verstrikt in draden
zit ik aan je vast. Wat ons beiden vaak verschrikt
is gift dat spinnen uit hun overmacht verzinnen.

Een schouder raakt ontbloot en rilt als rond de boot
de kringen zich verdringen. Te benijden zijn de reigers:
hun warmte geeft zich slechts een waadpoot
groot aan nachten van het water prijs.

En bij dit drijven op de vijvers merk je onverwacht
hoe plantenresten stervend door mijn huid verschijnen:
het stilstaand water heeft het lichaam reeds in pacht.

[p. 342]

Wij glijden over randen

Wij glijden over randen van het ledikant
en dragen ons gewicht in zeilen uit;
het lichaam, buitenboord gezwaaid, verlegt
een stroming in de slaap die als een streling wijkt.

Wat moeilijk te bereiken valt, bedenken wij
de armen breed gespreid: ik laat het zeil
zo vieren dat de nok vaak op de golven drijft.

De vissen weten steeds mijn voet bewegen op
de bodem van de boot: ik ben geen soortgenoot.
De angst lekt uit; wat aan water overtollig raakt
haal ik schommelend uit deze jacht vandaan.

Zodra de nacht de macht over dit varen
heeft verloren, drijven wij vaak hulpeloos
onder lakens door; ik kan slechts gissen naar
de slaap van vissen: in het water gaat geen ooglid dicht.

Maar ook het kantelen maakt zoveel in ons wakker,
dat wij knipperen met licht om onze nood
te spreken in de talen van het donker.

[p. 343]

Nog hoger dan de sneeuw

Nog hoger dan de sneeuw beleggen wij de slaap.

Maar klimmend schuif je als een touwgenoot
soms van mij weg; zo hang je in een lus
en ik vermoed wat ons nog bindt: de rots weerkaatst
in spleten wat wij jaren reeds vergeten.

Beneden spiegelt ijs ons vloeren voor;
wij mijden voor elkaar de buitenbocht:
waar water vlugger loopt verwijst de barst
naar scheuren die reeds eigen aan het scheiden zijn.

Ontwakend vind ik sporen die ons toebehoren:
bij het trekken van de sleeën zijn de touwen
ingekort; steeds stappend in de sneeuw haal ik je zo
dichtbij dat dit gewicht mij door de kleren snijdt.