Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 250]

Leopold M. Van den Brande
Gedichten^*

Psychoïde

Mijn hoofd lag toen nog helemaal en
helder open. de lucht was er zo dun
dat het leek of we geen lichaam hadden

dat ik dacht een kind te zijn dat altijd
kind zou blijven. maar ik was de nagel
van haar doodskist, zo zei ze mij

mijn moeder. de vloeibare sfinks die
met borstels en dweilen door de kamers
dreef. en mijn mond met haar speeksel kuiste.

ik leef nu in het lichaam van dat kind.
sinds de schaduw van mijn groeiend
geslacht over zijn aangezicht is gekomen.

tot van haar dichtgespijkerde lip het vocht.
het vocht valt over mijn ogen.

* Uit de bundel in voorbereiding De kooi van Faraday

[p. 251]

Broca's gebied

Wanneer zij 's morgens vroeg in de dauw
met het herhaald metalen geluid van
snavels rozen snijdt uit de wilde struik

dan liggen om haar heen, als zij de ogen
sluit, de cirkels van haar bloed te ruisen,
waardoor zij betoverd heen moet stappen

vluchtend uit haar lichaam in een zilveren
spoor van slijm. langsheen muren van kalk
en teer. daar ligt zij 's avonds, onderaan.

wervelloos en wit, in een zwarte schaduw
weer samengevouwen. drinkend, dronken nog,
en pratend met sompige zwavelgele tong

dan dant een schorpioen op het schild
van haar buik. in ons van zwaluwen
overvlogen, aronskelken overgroeide bed.

[p. 252]

Fatum

Misschien, heeft men mij zo wel bedoeld.
klein en machteloos onder de taal
gebogen te gaan. niet meer. niet meer
uit de woorden te komen, ben ik

op schrijven na dood. ben ik van stem
tot stem gegaan. of iemand ooit het woord
werkelijk heeft gezien? ik schrijf
in het donker nu over de dood.

geen ogen geen lichaam heb ik overgehouden.
voor mij. voor mij staat alleen de pijn.
als het licht dat donkert in het duister
in de wijn. de trage invalshoek van de zon

op een late middag uit mijn jeugd. misschien
heeft men mij zo wel bedoeld. dat beetje
licht te zijn, in het zwijgen van de taal.